herinneraar stuk?...

Des te ouder we worden, des te beter kunnen we maar ons gevoel voor humor cultiveren. Want dat is het beste wapen tegen gevoelens van angst, bitterheid en frustratie. Vaak zoek ik wat humor in het dagelijkse leven. En dus probeer ik sommige situaties zó te draaien dat ik er om moet lachen. Dat lukt ook meestal wel.
Maar toch: wanneer mijn geheugen mij in de steek laat, ben ik vaak benauwd dat ik "het" aan het verliezen ben. Nu weet ik ook wel, uit gesprekken met mijn leeftijdgenoten, dat vergeetachtigheid een van de dingen is die bij het ouder worden horen. Bij veel mensen in de middelbare leeftijd komen namen, feiten, gebeurtenissen niet meer zo snel naar boven dan vroeger.

Het is ook min of meer geruststellend om te zien dat mijn vrienden net zo goed worstelen om die éne naam of dat éne feit te herinneren, die ze eerder zo konden opsommen. Geruststellend omdat ik merk dat zij, net ik, worstelen met dezelfde verschijnselen. En ik van hen helemáál niet denk dat ze bezig zijn "het" te verliezen. Ik denk bij hen gewoon: "o, dat is de leeftijd".

Maar of het dat bij mij ook is weet ik niet. Met een vader én een moeder die allebei Altzheimer hadden, heb ik natuurlijk dubbelop de verkeerde genen meegekregen. En al weet ik dat dat niet alles zegt, het verontrust me wel. En ik probeer dus bij alles wat ik me niet herinner na te gaan of dit "normaal" is of niet.

En om het niet allemaal zo zwaar te laten worden probeer ik het dus allemaal maar een beetje humoristisch in te zien. Tenslotte kan ik er niets aan veranderen en wat komt dat komt, of ik nu al in zak en as ga zitten of niet.

Ik vond het daarom ook leuk een gedichtje te lezen van de Red Hat Society over dit onderwerp en ik wil het jullie niet onthouden:  
 

My forgetter's getting better
But my rememberer is broke
To you that may seem funny
But to me that is no joke
For when I'm "here" I'm wondering
If I really should be "there"
And when I try to think it through
I haven't got a prayer!
Oft times I walk into a room,
Say "What am I here for?"

I wrack my brain, but all in vain
A zero is my score.
At times I put something away
Where it is safe, but gee!
The person it is safest from is me.
When shopping I may see someone
Say "Hi" and have a chat
Then when the person walks away
I ask myself, "Who's that?"
Yes, my forgetter's getting better
While my rememberer is broke.
And it's driving me plumb crazy

And that isn't any joke!                 

herfst op het terras...

Niet origineel, ik weet het. Plaatjes van herfsttaferelen.
Jullie hebben ze waarschijnlijk al in veel blogs gezien maar hier in de bostuin kon ik het nog een tijdje ontkennen. Niks geen herfst, geen vallend blad, geen verkleuringen. Veel groen, nog veel bloeiends en bovenal een lekker zonnetje.
Tot dit weekend.
Want helaas moet ik er nu toch echt aan geloven. Het zonnetje is ingeruild voor fikse regenbuien, het blad begint al te verkleuren en de planten hangen er afgetakeld bij.
Dus ja... herfst!
Ik vind pompoenen altijd het ultieme herfstgevoel uitstralen en dus kocht ik er een aantal op de Oogstfair van de Boschhoeve in Wolfheze.  Op onze veranda passen geen gele of oranje pompoenen (hoewel ik die wel vrolijk vind) dus kocht ik deze donkergroene, grijsgroene en witte. Op de tafels in de zijtuinen ga ik nog een decoratie maken met de andere pompoenen.
Hier vast een kijkje op de veranda.

inspiratie...

Na een fijn zonnig weekend waarin we  leuke mee-eters hadden, waarin we nog heerlijk op de veranda konden zitten, waarin we een gezellig etentje buitenshuis hadden, waarin ik naar een leuke fair ging en daar pompoenen in mooie tinten kocht en prachtige tuinen bekeek, waarin de  lieve mededeling van Hubbie kwam dat hij een I-pad voor me besteld heeft én waarin we een dag hadden zonder plasjes van Bruun binnenshuis (heel zeldzaam tegenwoordig voor die oude baas:-) was er inspiratie te over.

Maar soms mis ik inspiratie.

Dan moet ik buiten mezelf zoeken om die drive te krijgen die ik plezierig vind. Om te voelen dat ik opgeladen ben en klaar om dingen aan te pakken.

Er zijn een paar tools die me daarbij helpen. Voor iedereen zullen dat andere dingen zijn, denk ik. Maar bij mij werken inspirerende boeken en tijdschriften, mooie natuur, kunst  en muziek goed.

Dit prachtige lied van Mathilde Santing is bijvoorbeeld erg mooi op die momenten.

Uiteraard word ik ook vaak geïnspireerd door mensen om me heen, of door sommige publieke figuren, maar daar gaat het hier niet over. Vaak moet je in jezelf zoeken naar het juiste instrument om weer te gáán. 

Ik ben benieuwd wat iemand er zélf aan doet om weer inspiratie te krijgen op tijden dat zij/hij daar behoefte aan heeft.

Dus niet "wie" maar "wat"!

Wat inspireert jullie? Wat maakt dat je je weer oplaadt en zin krijgt om dingen aan te pakken?

een goed huwelijk?....

Gelukkig zijn ze voorbij!

Ik weet niet hoe jullie erover denken maar ik had er schoon genoeg van en dan heb ik het over de debatten in het kader van de verkiezingen.

Voorafgaand aan elke verkiezing schijnt er tegenwoordig een batterij aan publieke debatten bij te horen.

En waar ik in het begin dan nog vol verwachting en geïnteresseerd de t.v. aanzette, daar sloeg later de frustratie toe.

Want wat zijn we nu eigenlijk met zijn allen wijzer geworden van die debatten?

We weten in elk geval veel van de lijsttrekkers. We weten dat de één beter kan discussiëren dan de ander. Dat sommigen meer adrem zijn dan anderen.  Dat de ene politicus beter overkomt op tv  dan een andere. Maar is dat werkelijk van belang?

Want wat zijn we méér te weten gekomen van hun partijprogramma?  Meer dan de oppervlakkige one-liners die zo vaak ten gehore werden gebracht? 

Begrijp me goed: ik vind politiek belangrijk. Heel belangrijk. Dat kan ook niet anders hier ten huize overigens:-)

Maar wat me stoort is het eindeloze uitmelken van dezelfde onderwerpen in min of meer dezelfde debatprogramma's.

Gelukkig is het daarmee sinds gisteren klaar.

Nu begint natuurlijk het moeilijkste gedeelte en dat zal vast niet van een leien dakje gaan. Alleen al door de uitslag natuurlijk. De twee grootste partijen liggen verdraaid ver uit elkaar en, naar horen zeggen, ook de leiders van die partijen zijn niet elkaar beste vrienden (ook niet helemaal onbelangrijk helaas).

Ze zijn evenwel tot elkaar veroordeeld en zullen er wat van moeten maken in het belang van ons land.

Maar goed: ik leen even een uitspraakje dat ik las bij een vriendinnetje:

(Naar Sjaak Bral): Misschien wordt het wel een goed huwelijk tussen die twee! Want je weet toch wat het geheim van een goed huwelijk is:...zo dicht mogelijk langs elkaar leven!

naïef of optimistisch...?

Ik keek op t.v. naar de reportage van de NCRV "Welness is booming". Het was een reportage van Frans Bromet en daar kijk (en vooral luister) ik altijd graag naar.
Deze reportage ging over drie vriendinnen die een welnesscentrum willen gaan beginnen in de polder. Frans Bromet volgt de dames vanaf het allereerste begin en gedurende twee afleveringen.
Een van de dames is verpleegster en de andere twee werken bij een bank. De dames houden ervan om verwend te worden en te verwennen dus overwegen ze om een wellness centrum op te starten.
Het ontbreekt deze dames bepaald niet aan zelfvertrouwen. Ze hebben geen ervaring, geen ondernemingsplan en al helemaal geen geld. Maar het gaat hier toch over een investering van meer dan twee miljoen euro!
In de eerste aflevering zien we ze diverse, eventueel geschikte, panden bezoeken. Ze ondergaan veel behandelingen om te voelen of die in hun centrum toegepast kunnen worden. Ze beginnen een plan te schrijven en bezoeken banken en gemeenten. Die laatsten willen niet meewerken maar daar schrikt het drietal niet van terug. Ze zijn vastbesloten hun banen op te zeggen en het welness avontuur op te starten. We zien ze veel eten (er moet tenslotte geproefd worden wat ze hun toekomstige gasten willen serveren) en drinken en ze duiken onder in de beautywereld op zijn breedst.
Volgende week wordt het tweede deel uitgezonden. Hierin zien we dat de financiële crisis een fikse tegenvaller is voor hun toekomstplan. Maar de dames blijven vol goede moed.

Overigens zijn er gedeelten van deze twee afleveringen op YouTube te zien om een indruk te krijgen van wat ik bedoel. De tweede aflevering van deze reportage op televisie is volgende week maandag.
Ik ga zeker kijken omdat ik me, gedurende aflevering 1, voortdurend afvroeg of deze dames nu zo ontzettend naïef zijn of gewoon heel optimistisch en doortastend.

Mochten jullie er ook naar gekeken hebben dan zou ik graag weten wat jullie mening hier over is!

way down deep inside....

....we stay the same!
Een poosje geleden had ik het met kinderen en schoonkinderen over ouder worden. Ik vertelde dat ik vaak verbaasd ben als ik me realiseer hoe oud ik ben. Want van binnen voelt het nog precies hetzelfde als vroeger... als 10, 20, 30 jaar geleden.
Alleen mijn spiegelbeeld geeft iets anders weer, maar van binnen blijf ik dat meisje van vroeger, alleen (hopelijk) wijzer geworden door gebeurtenissen en levenservaring.
De onderstaande video geeft dat perfect weer. Ik kwam hem geruime tijd geleden tegen en heb hem opgeslagen. Ik weet helaas alleen niet meer waar ik hem vandaan heb, dus dat kan ik niet vermelden.
Maar mocht je hem herkennen, dan weet je hoe dat komt:-)

Way down deep inside we stay the same.”