statistieken...

Ik weet niet of jullie er wel eens naar kijken maar ik tot vandaag eigenlijk niet.

Eerlijk gezegd keek ik nagenoeg nooit naar de statistieken van mijn site tot iemand me er een aantal vragen over stelde en ik geen antwoord kon geven. Vond het niet clever van mezelf en ben dus maar eens gaan nakijken wat de statistieken over mijn site vermelden.

Allereerst was ik hogelijk verbaasd over het aantal landen waar mijn blog kennelijk gelezen wordt.

Zwitserland, Canada, Indonesie, Frankrijk, Engeland, Belgie, Rusland, Verenigde Staten, Duitsland en Brazilie.

Ook het grote aantal verwijzingssites verbaasde me enorm. Leuk om te zien overigens hoe lezers klaarblijkelijk van het één op het andere blog komen. Zo werkt het bij mij ook, soms zit ik ineens blogs te lezen die op weer andere blogs vermeld staan.

Het meest verbaasd was ik echter over de zoekwoorden die mensen invoeren en waardoor ze uiteindelijk op mijn blog komen.

Grote hilariteit ook trouwens, want kun je je voorstellen dat iemand op mijn blog belandt door het invoeren van de term "kruisloze panty"? Of door de zoekterm "doorkijkkleding"? Ook "drie koffers abrikozenjam", "schandblok" en "krijsende vriendinnen" waren goed voor een stevige lachbui.

Gelukkig stonden er ook leuke termen als "poëzie", "vrouwenvriendschap" en "moeder-dochter relatie" op de lijst, hoor.

Kijken jullie wel eens naar de statistieken van jullie blogs? En zo ja, vind je daar ook zulke verbazingwekkende feiten?

er zijn van die dagen...!!

over het paard getild...

Pas geleden las ik een interview met Fred de la Bretonière.

In de NRC staat elke zaterdag een aflevering van een lunchgesprek met een bekende Nederlander. Dat kan een zakenman, een politicus, acteur of wat dan ook zijn.

Over het algemeen vind ik het altijd leuk om te lezen wat zo iemand te vertellen heeft.

En niet geheel onbelangrijk: hoe iemand dan met zo'n verslaggever luncht. De interviewer laat de keuze altijd aan de geïnterviewde over. En er staat altijd een overzicht bij van wat en waar er gegeten is en wat het kostte. Aan dat laatste lees ik altijd al een beetje af hoe iemand in elkaar steekt, (volgens mij dan). Het zegt toch wat over iemand of hij een simpel broodje kiest of een decadente zoveel-gangen lunch.

En aan dat laatste stoorde ik me deze week dus behoorlijk.

Ik heb altijd bewondering gehad voor de ontwerper Fred de la Bretoniére. Zijn laarzen, schoenen en tassen vind ik over het algemeen heel mooi. En er staan ook wel ontwerpen van hem in mijn kast.

Maar vanaf nu zal er echter nooit meer één artikel bijkomen, al vind ik het nog zo mooi. Dat heb ik na het lezen van het artikel met mezelf afgesproken.

Wat een over het paard getilde man is dat, zeg. En het ergste is dat hij dat waarschijnlijk zelf niet eens in de gaten heeft. Hij lijkt tenminste aardig met zichzelf ingenomen.

Er wordt gegeten in Restaurant De Doelen in Muiden. De rekening bedraagt voor twee personen, schrik niet: 248.40 euro. Meneer vraagt bij binnenkomst om een fles wijn van 125 euro! Van andere wijnen krijgt hij jicht, in het kraakbeen van zijn oor. Tja...

Het door hem bestelde voorgerecht eet hij niet op. Waarom niet? "Ik eet geen coquilles"! Waarom weet meneer niet maar "het schijnt slecht voor je te zijn"! Maar waarom bestelt iemand een gerecht als hij het niet eet?? Omdat een ander het betaalt? Want ook het hoofdgerecht van dorade gaat voor de helft mee terug!

In het interview babbelt hij verder nogal lusteloos over de pech die hij in het leven heeft met vrouwen (ja hallo... vind je het gek??) en over de pech bij het zakendoen (ja hallo... vind je het gek??)

In alles vind ik hem het tegendeel van zijn ontwerpen. Die zijn meestal nogal stoer en van goede kwaliteit.
Nou, dat is de ontwerper in mijn ogen bepaald niet!

boek henk helmantel...

Een tijdje geleden kocht ik bij De Potstal in Valburg een boek over het werk van Henk Helmantel (overigens kocht ik ook de kan van zilvertin op de eerste foto).
Ik ben een groot bewonderaar van Henk Helmantel.
Het boek is een uitgave uit 2007 en is uitgegeven bij zijn jubileum als kunstschilder. Het was nu behoorlijk afgeprijsd. Kijk, dat is leuk natuurlijk, al staat zijn meest recente werk er niet in. Maar het boek biedt een overzicht van een deel van Helmantels werk en laat zien waar zijn inspiratie vandaan komt.
Henk Helmantel woont in een herbouwde middeleeuwse pastorieboerderij in Noord Groningen. Daar heeft hij tevens een grote expositieruimte voor de vaste collectie van zijn eigen werk.
Van 1961 tot 1965 bezocht Henk Helmantel de kunstakademie Minerva in Groningen. Hij kwam daar in een volstrekt andere wereld terecht dan waaraan hij gewend was. Zijn gereformeerde achtergrond was voor hem belangrijk, in tegenstelling tot zijn studiegenoten, die veelal van het geloof waren vervreemd. Bovendien had hij een voorliefde voor de oude schilderkunst. Doch veel leraren en leerlingen van de toenmalige akademie hadden een voorliefde voor een nieuwe stijl. Henk Helmantel bleef zijn stijl echter trouw.
Tegenwoordig schildert hij voornamelijk kerkinterieurs en stillevens. En deze laatsten vind ik echt prachtig. De helderheid en de precisie waarmee hij schildert zijn fenomenaal.
Hij is intussen een zeer bekend en gerespecteerd kunstenaar geworden. Zijn werk vindt nationaal en internationaal grote waardering. Hij heeft inmiddels tentoonstellingen gehad in Taiwan, in de USA, in Duitsland, Tsechië, Maleisië, Engeland, Frankrijk en Indonesië en in Nederland uiteraard.
Ik zag zijn werk ooit op een tentoonstelling in het Singermuseum in Laren en was vanaf die dag fan.
En ik ben nog steeds van plan om zijn atelier in Westeremden te bezoeken. Je kunt hier nl. genieten van de prachtige Weem, de tuinen er omheen, de oude Andreaskerk en het tentoongestelde werk uit eigen collectie.
Een citaat: "Een collectie van schilderijen die gemaakt zijn door een schilder die nog steeds gelooft in de schoonheid als een wezenlijk doel van zijn arbeid met penseel, paletmes en olieverf."
Jullie begrijpen dus wel dat ik blij ben met het boek en dat ik er regelmatig in blader en lees en geniet van de prachtige foto's van zijn kunstwerken.

weer terug naar het leven van alledag....

De vakantie is over…
Hubbie is vandaag gaan werken en is ook al weer met zijn politieke werk bezig na zeven hele lange weken vakantie.
Ik ben weer gestart met de maandagse schilderlessen, verrichtte weer huishoudelijk werk, deed boodschappen, liet de hond uit en...
Raar, maar elke dag doe ik de dingen weer op dezelfde manier, lees ik dezelfde krant en kijk ik naar dezelfde programma's. Ik ben weer helemaal terug in de gewoonten van alledag.
(Ja, natúúrlijk ben ik weer terug in het leven van alledag...wat had ik dan gedacht?)
Uiteraard heb ik een aantal ervaringen opgeslagen en die zullen vast wel een rol gaan spelen, op welke manier dan ook. Het is wellicht nog te vroeg om daar wat zinnigs over te zeggen.
Maar toch merkwaardig hoe snel een vakantie weer naar de achtergrond is verschoven en hoe rap je je weer bekommert om de dingen waar je voor die tijd ook mee bezig was.
En hoewel ik het eigenlijk wel wist, vind ik het toch een beetje teleurstellend dat ik weer in sneltreinvaart in de mallemolen van het "gewone leven" zit.
Een béétje jammer maar, hoor.
Want er zijn veel dingen om naar uit te kijken, niet in de laatste plaats de geboorte van ons eerste kleinkind!
En daar verheug ik me waanzinnig op!
Maar hoe is dat bij jullie? Hernemen jullie ook zo snel weer je dagelijkse gewoonten? Of zijn jullie wel in staat om vakantie-ervaringen te integreren in je leven?
En doe je dingen daarna geheel anders?

foto's en filmpjes, deel 2

Hierbij deel twee van de Indonesiereis. Ik plaats ook wat filmpjes. De kwaliteit is niet heel hoog, want het was voor het eerst dat we filmden. Daardoor wisten we niet goed waarop te letten, maar de opnamen geven hopelijk toch een goede indruk.

Wat me aan Indonesie opviel is dat het een land van tegenstellingen is.
Enorme rijkdom / enorme armoede. Vervuilde, drukke steden / ongerept platteland.  Zwaar gesluierd / ultrakort uitdagend. Enorme vlakten / duizelingwekkende hoogten.  Mensen met een lichte, bijna blanke huid en mensen met een donkere, haast Afrikaanse huid. Krottenwijken / buitenwijken. Overdaad tegenover bescheidenheid.  Zware industrie contra menselijk handwerk. 
Dat is ook wellicht de reden dat het zo'n boeiend land is.

Het is eigenlijk letterlijk een verdeeld land, want Indonesië bestaat uit zo'n 17.508 eilanden. De totale bevolking bestaat uit zo'n 250 miljoen inwoners. Daarmee is het qua inwoneraantal het op drie na grootste land ter wereld en tevens het land met de grootste moslimbevolking.
Alleen al op Java wonen meer dan 160 miljoen mensen en dat is daarmee het dichtstbevolkte eiland ter wereld. En dat is zeer goed te merken, zoals eerder gezegd, zeker in de grote steden.
Maar ondanks dat biedt Java nog altijd prachtige landschappen, mooie tempels en resten van een koloniaal verleden.
Sumatra daarentegen is niet erg dichtbevolkt (45 miljoen inwoners).
De helft van het eiland wordt bedekt door tropisch regenwoud. Sumatra heeft de meest unieke flora en fauna van Indonesie (hoewel ik natuurlijk maar drie eilanden heb gezien). Het eiland is zo'n 2.500 km lang. Vooral het Tobameer is, zoals ik al eerder beschreven heb, een prachtige omgeving met een aangenaam klimaat. Hieronder het mooie uitzicht dat we vanaf onze hotelkamers (onderste foto)  hadden! (De struik met geel/rode bessen is een koffiestruik). 

En ondanks alle verhalen die ik eerder hoorde over Bali, vond ik de andere twee eilanden boeiender. Waarschijnlijk had dat ook te maken met het grote aantal toeristen dat in Bali rondloopt (en dan zijn we nog niet eens in de echt grote toeristenplaatsen geweest). Dus hoewel de hindoeistische cultuur hier zeker interessant is, en het natuurschoon heel lieflijk, gaat mijn voorkeur toch nog steeds uit naar Sumatra. Vanwege de uitbundige natuur en de ongereptheid. Nog wel, want het is te merken dat de ontbossing van de regenwouden een grote vlucht heeft genomen. De grote maatschappijen schijnen hier goede zaken te doen, hoorden we. Doodzonde...letterlijk!

Hieronder nog een foto en filmpje van de leuke aapjes die we overal langs de weg tegenkwamen!

Ik vertelde al eerder van het afval dat overal rondslingert.

Hieronder nog wat foto´s van het strand van Padang. Je ziet hier ook uiteraard niemand zwemmen. Hoewel dat ook kan liggen aan het feit dat de stad voor 90 procent Islamitisch is.

Het meest heb ik genoten van de mensen. De Indonesiers zijn, zoals gezegd een vrolijk volk. Ze lachen veel, zijn vriendelijk en voorkomend. Ook werken ze hard, ik heb zelden zo vaak mensen tegelijk bezig gezien met van alles en nog wat. Ze verkopen en handelen veel en op de marktjes staan boeren met hun zelfverbouwde groenten en fruit of vrouwen met etenswaren.

Hiermee sluit ik het Indonesie-avontuur af in dit blog.

In mijn hoofd zal het zeker nog lang blijven rondspoken. In eerste instantie hebben Hubbie en ik deze reis gemaakt om een uitdaging aan te gaan. Deze vakantie was oneindig veel anders dan onze "gewone" vakanties. Ik heb oprecht genoten van het rondtrekken, het zien van geheel andere culturen, de natuur en de mensen.
Of we dit nog eens doen, wordt ons gevraagd. Geen idee. Er is zeker behoefte om wat verder te kijken dan de werelden die we al kennen. Als het echter zover komt zullen we een aantal dingen geheel anders aanpakken. Een kwestie van ervaring en voortschrijdend inzicht waarschijnlijk.
Boven alles staat dat het een ontzettend mooie reis is geweest door een oneindig boeiend land!
En dat het ons stof tot nadenken zal geven voor een heel lange tijd!

En dan de foto´s!...

En dan ben je ineens thuis!
Of ineens: nou nee, dat bepaald niet: eerst vanuit Jakarta naar Dubai zes uur vliegen, een stop in Dubai van drie uur en daarna naar Amsterdam in acht uur. Dan nog een treinreis van zo`n anderhalf uur. Nog een half uur met de taxi.
Dán ben je pas thuis!
De koffer uitpakken, de eerste wasjes wassen, de post doornemen en genietend in de tuin een kop koffie drinken. Vroeg, heel vroeg naar bed en na een fikse nachtrust weer als nieuw opstaan.
En wat is het dan heerlijk in je eigen huis en tuin! Beetje redderen, hond extra aandacht geven, en de tuin bewonderen, die er weelderig bijstaat. Boodschappen doen, wat in de tuin prutsen. Bellen met familie en vrienden. Langzaam komen we weer in het vertrouwde ritme, al lopen in onze hoofden de beelden nogal door elkaar.
De rust en de stilte hier doen bijna pijn aan de oren, in Indonesie waren we gewend geraakt aan voortdurende drukte en lawaai.
De foto's en filmpjes zijn al bijna allemaal bekeken. Er zijn heel veel opnamen gemaakt, maar er moet nog een mooie compilatie van worden gemaakt, want niet alles is helemaal goed gegaan.
Ik plaats een aantal logjes met foto's.
Het is zoveel dat één logje niet voldoende is.
Hopelijk kan ik met de foto´s laten zien wat we hebben meegemaakt en wat een prachtig land Indonesie is.
Veel plezier met het bekijken van de beelden!

Cultuurshock!!

De eerste dagen op Java in Jakarta en Bogor. Bezoek aan een sloppenwijk, wennen aan het lawaai en het chaotische verkeer!

Eenmaal op het platteland van Java zie je de schoonheid pas echt.

De rijstvelden zijn prachtig om te zien, zeker de rijstterrassen. En als je van dichtbij hebt gezien hoe zwaar het oogsten van rijst is, verspil je nooit meer één rijstkorrel!

Het Kraton van Jogyakarta.

De Borobudur. Wat een klim! Maar ik heb de geluksstoepa bereikt en mijn wens gedaan!

De Prambanan tempel. En het sprookjesachtige feestbuffet in de openlucht met zicht op de tempel.

Overal langs de weg zie je geoogste kruiden etc. liggen te drogen. De middelste foto is een kruidnageloogst in verschillende stadia. Het ruikt verrukkelijk!

Onderweg weet je niet waar je het eerst moet kijken. Er is zoveel moois te zien.

Balinezen offeren vijf keer per dag aan de goden. Dit wordt overal gedaan, zelfs op kleine altaartjes voor winkels, etc.

Zoveel onbekends, zoveel kleur, zoveel geur!

De lokale markten zijn een lust om te bezoeken.

Wordt vervolgd.

Padang en weer terug naar Jakarta....

De reis van Bukkitinggi naar Padang is ongeveer 160 kilometer.
Aanzienlijk minder dus dan de vorige reis van Prapat naar Bukkitinggi. De weg is gelukkig ook heel redelijk.
Alweer reizen we langs een meer, het Sinkarakmeer dit keer. Dit meer is wat minder indrukwekkend, maar we zijn ook wel wat gewend de laatste tijd, zeg! Het weer houdt niet over; de laatste dagen is het erg bewolkt en af en toe regent het. Daardoor is het zicht niet erg goed en lijkt het meer een beetje grijs.
Aangekomen in Padang blijkt het hier vochtig warm te zijn in tegenstelling tot het weer dat we de laatste tijd hebben gehad. Het hotel lijkt van de vergane glorie te zijn. Dat is overigens ook het nadeel van reserveren via Internet, het lijkt goed maar soms valt het zwaar tegen. We logeren niet echt in chique hotels, maar vaak is het gebodene absoluut niet wat de reissite ons wil laten geloven. We zien tijdens een wandeling een aantal hotels die aanzienlijk beter zijn voor dezelfde of lagere prijs. Jammer, maar een leer voor een volgend keer zullen we maar zeggen. 
De chauffeur is vandaag voor het laatst en moet nu dus weer zo'n 800 kilometer in zijn uppie terug naar Medan rijden. Ongelofelijk dat we zo'n eind op Sumatra hebben gereden! En over wat voor een wegen! IK plaats later nog wel eens foto's om dit te illustreren. 
Later in de middag gaan we wat wandelen langs het strand van Padang. Alles is erg verlaten ivm de Ramadan. Deze stad is voor 80 procent Islamitisch. Dat is ook duidelijk te zien aan de vrouwen en meisjes die voor het grootste gedeelte gesluierd zijn. Fiks gesluierd ook, niks geen frivole sjaaltjes zoals in Nederland, maar lange rokken en grote sluiers, zelfs heel jonge meisjes. Een heel ander beeld dan in de vorige steden! Ook de imams die hier een paar keer per dag oproepen tot gebed weten niet van ophouden, er wordt wel een half uur of langer door de luidsprekers uit de Koran gereciteerd. Ook midden in de nacht! Pas tegen etenstijd, tegen half zeven in de avond, zie je de stalletjes en restaurantjes weer wat vollopen. Nergens in de buurt was vandaag iets geschikts te vinden dus eten we maar in een winkelcentrum, met oorverdovende Indonesische popmuziek op de achtergrond. Terwijl we eten is het gaan stortregenen en als we naar het hotel teruglopen staan de straten blank. Onder de plu maar toch kletsnat waden we met onze voeten door de enorme plassen. Enfin: zo wennen we natuurlijk wel aan het idee dat we binnenkort naar Nederland terugvliegen;-)
De volgende dag is het erg broeierig en warm buiten. Gelukkig klaart het in de loop van de dag op en wordt het helder. We hebben een hele dag hier om wat te bekijken, maar Padang is niet echt een leuke stad. We gaan naar de Pasar Raya, de grote markt. Maar deze markt is wel heel veel van hetzelfde, textiel en schoenen voornamelijk. En sjaals..... onnoemelijk veel sjaals. Je zou bijna vermoeden dat de sjaalindustrie de Islam sponsort, ha, ha!
We lopen ook nog hele einden langs het strand, dat wil zeggen: we nemen de weg langs het strand. Dat strand zelf is vreselijk vervuild. Grote hopen afval liggen langs de kant en in het water en op het strand zelf liggen textielresten, plastic, blik, fruitresten, en wat nog niet meer! De Indonesiers zijn totaal niet milieubewust; ze gooien alles van zich af en laten alles liggen waar het valt. Er wordt weinig vuil opgehaald (maar 30 procent van het afval wordt verwerkt, voor de rest is geen capaciteit) en overal ligt rottend en stinkend afval. In sloten, rivieren, kloven, overal gooit men van alles, en helaas niet alleen verteerbaar afval. Heel jammer, want er is hier zoveel natuurschoon en moois. Maar niemand, echt niemand doet moeite iets in een prullenmand te gooien. Overigens zijn die er vaak ook niet eens. De overheid propageert het volgens zeggen wel, maar daar is weinig tot niks van te merken. Je zult hier wel opgegroeid moeten zijn om die houding te begrijpen, ik snap er echt niets van: je maakt je eigen omgeving toch niet tot zo'n afvalberg!
In de reislogjes die ik maakte van onze reis, probeerde ik zowel de negatieve als de positieve kanten van Indonesie te laten zien. Een van de dingen die ik onder negatief rangschik is de vervuiling. De luchtvervuiling doordat de steden overbevolkt zijn en er oneindig veel auto's, brommers en scooters rijden. De omgevingvervuiling doordat afval niet goed wordt verwerkt. De onverschilligheid van de mensen voor straatvuil. Dat terwijl Indonesie zo'n prachtig land is met zoveel potentieel! En uiteraard weet ik ook wel dat de regeringsvorm hier niet je-van-het is, maar dat is stof voor weer een aantal andere logjes, lijkt me. Dat leent zich wat minder voor een reisverslag.
Maar bovenal blijft de schoonheid van het land me bij, de schoonheid van de natuur is echt ongelofelijk! Ook de schoonheid van de mensen; Indonesiers zijn over het algemeen mooie mensen, al zijn er onderling grote verschillen tussen stammen. En vooral ook de vriendelijkheid van de mensen, die is ongekend. Dat wordt wel even wennen weer, zo dadelijk. Ik ben heel gelukkig in Nederland, maar vriendelijkheid... nee, dat zijn we met zijn allen misschien een beetje verleerd. Het gezellige samenzijn dat je hier overal op straat en in de huizen ziet, dat kennen wij niet (meer). Ik ben heel blij dat ik zoveel heb gezien en ervaren. Dit zal me ongetwijfeld bijblijven en hopelijk helpt het me in de toekomst de dingen in het juiste perspectief te zien en te kunnen relativeren. Als je ziet met hoe weinig mensen hier toekunnen en hoe hard ze werken voor een minimaal bestaan! Daar steekt ons westerse leventje wel heel erg bij af, hoor. Zonder overigens iemand te kort te doen, ik weet dat problemen overal hetzelfde gevoeld worden.
Zo langzamerhand begin ik naar huis te verlangen. Naar mijn dochters, mijn hond en ons huis. Zien hoe ver het buikje van Oudste is gegroeid en hoe hun huis is gevorderd. Horen hoe Jongste het in Toscane heeft gehad en hoe ze er uitziet met een lekker kleurtje. Kijken of Bruuntje zich goed gehouden heeft in onze afwezigheid en of hij het de oppas moeilijk heeft gemaakt. Zitten op onze veranda....zien hoe alle tuinplanten gegoeid zijn. Jullie merken wel dat ik eraan toe ben om naar huis te vertrekken, na een lange, fijne en boeiende reis.
De vliegreis van Padang naar Jakarta verliep goed. Het hotel waar we daar zitten is erg nieuw en modern, maar niet te ver van het vliegveld. De omgeving hier steekt erg af bij wat we tot nog toe zagen. Hier is het een en al nieuwbouw en is geen zwerfvuil te zien. Klaarblijkelijk heeft de overheid of wellicht de investeerder belang bij dit deel van Jakarta. We vliegen pas heel laat in de avond naar Amsterdam terug. Met een tussenstop in Dubai. En dan...dan, beste mensen zijn we weer thuis!
Tot dan!

Bukkitinggi...

De reis naar Bukkitinggi zullen we niet snel meer vergeten!
Het zo'n dikke 500 kilometer vanaf Prapat gelegen Bukkitinggi is een stad in een prachtige omgeving. Volgens onze reisgids zelfs een van de mooiste van heel Indonesie.
De infrastructuur van Sumatra is uitermate slecht; de reis moest over de Sumatra Highway. Nu klinkt dat natuurlijk heel mooi, maar in werkelijk is deze highway een smalle weg, die grotendeels bestaat uit kuilen en gaten. Hele stukken asfalt zijn weggespoeld tijdens overstromingen en ook vulkaanuitbarstingen hebben geen goed gedaan aan de weg.
De reis was prachtig, we reden door een ongerepte natuur, die slechts hier en daar menselijk ingrijpen liet zien. We vertrokken om kwart voor acht in de ochtend uit Prapat en kwamen, met een drietal kleine stoppen, aan om twaalf uur s'nachts! We waren uitgeput, in de eerste plaats natuurlijk de chauffeur! De laatste honderd kilometer moesten we in volslagen donker rijden want lampen zijn er hier uiteraard niet. Ik heb wijselijk niet uit het raam gekeken als we langs enorme afgronden kwamen, want Bukkitinggi ligt in de bergen. Het was dan ook behoorlijk stil in de auto!
Bij aankomst bleek ons hotel prachtig te liggen, heel dicht bij het regenwoud, met een adembenemend uitzicht, en met het geluid van apen op de achtergrond, maar jammer genoeg behoorlijk oud en verwaarloosd. Moe en bezweet wilden we meteen onder de douche en naar bed. Toen we de kraan opendraaiden kwam er echter geen druppel water uit! Na vragen bij de receptie hoorden we dat de pomp moest worden aangezet en dat er na een half uur water zou zijn. Dat bleek ook zo te zijn: er kwam nu een sliertje ijskoude druppels uit de douchekraan! De volgende ochtend bleek bij de receptie dat ze al tijden problemen hebben met de watertoevoer. Daarom besloten we, met medewerking van het vriendelijke personeel, een ander hotel te zoeken. Daar hebben we nu een warme douche, maar helaas geen uitzicht! Och ja mensen...life sucks!:-)
Bukkitinggi blijkt een leuke stad. Als we in de middag naar de stad gaan, zien we een verzorgde, prettige stad, die gelukkig niet zo chaotisch is als de steden die we tot nog toe zagen. Bukkitinggi ligt te midden van een vruchtbaar cultuurlandschap op het Agamplateau. Het is omringd door gedeeltelijk nog werkende vulkanen. Het ontwikkelde zich tot economisch centrum vanuit het ooit door de Nederlanders gestichte Fort De Kock. De stad ligt 930 meter boven de zeespiegel.
Het is duidelijk aan de huizenbouw te zien dat dit het land van de Minangkabauers is. Hun gebied strekt zich uit van Bukkitinggi tot Padang, dat we binnenkort gaan bezoeken. Minangkabauers hebben in tegenstelling tot de Bataks een matriarchale samenlevingsvorm. Elke familie heeft hier een stammoeder en de erfopvolging geschiedt via de dochters. De vrouwen bezitten alle huizen en rijstvelden en die worden alleen via de vrouwelijke lijn geerfd. Het ouderlijk gezag over de kinderen is aan de familie van de vrouw. Mannen hebben wel degelijk wat te zeggen als oom of broer maar niet als echtgenoot. Van oudsher blijft de vrouw na haar huwelijk in het huis van haar moeder wonen, de echtgenoot woont in het huis van zijn moeder. Als hij zijn vrouw bezoekt is dat als gast. Hij verdeelt zijn inspanningen tussen de familie van zijn vrouw en van zijn moeder. Pas als het huwelijk zich harmonisch ontwikkelt verhuist hij naar het huishouden van zijn vrouw.
De huizen van de Minangkabauers zijn prachtig om te zien, de daken hebben een sierlijke, hoog uitlopende punt in de vorm van een buffelhoorn en zijn versierd met bontgekleurd houtsnijwerk. We hebben ze gefotografeerd dus ik hoop ze nog te kunnen laten zien. Bukkitingi bezit heel wat gebouwen en huizen in deze stijl en dat maakt het aanzien van de stad erg boeiend.
De mensen hier zien duidelijk niet veel westerlingen. Hier kijkt zowat iedereen ons nadrukkelijk na, jonge mensen beginnen vaak een beetje te giechelen, heel vaak worden we gevraagd om op de foto te gaan en ook komen ze spontaan op ons af om een praatje te maken. Je merkt dat ze graag hun Engels willen oefenen. Ik heb nooit eerder meegemaakt dat mensen je zo vriendelijk begroeten, toe lachen of naar je zwaaien. Een wonderlijke maar prettige ervaring!
De tweede dag gingen we met de chauffeur, die inmiddels is uitgerust omdat hij een rustdag heeft gehad, een rondreis door het Hoogland van Bukkitinggi maken. Het zou een wederom een gedenkwaardige tocht worden.
We besloten een tocht in het hoogland rondom Bukkitinggi te doen, rondom het prachtige bergmeer Danau Maninjau. Een tocht met maar liefst 44 haarspeldbochten! Het was alweer een schitterende ervaring, zo'n natuur die ik enkel op Discovery heb gezien maar nooit in werkelijkheid. Onderweg zagen we langs de weg overal kleine aapjes zitten en dat blijft leuk! Het meer is omringd door rijstterrassen en door viskwekerijen.
De terugtocht maakten we rond de onderkant van het meer. Nou, dat hebben we geweten! Een smalle weg, ook hier weer gedeeltelijk weggeslagen, hele stukken helemaal geen asfalt, bruggetjes die bestaan uit een paar houten palen en stijgingen en dalingen om duizelig van te worden. Af en toe deed ik mijn ogen maar dicht als ik weer zo'n bruggetje zag aankomen. De natuur rondom het meer is echter prachtig en dat maakte het allemaal zeer de moeite waard.
Ik kan eigenlijk niet echt beschrijven hoe mooi het hier is. We zijn allemaal erg blij dat we Sumatra hebben uitgekozen als slot van onze reis. Wat een ervaring, deze vakantie! We zeggen nu al tegen elkaar dat we gesprekstof of borrelpraat hebben voor de rest van ons leven! Ik ben heel blij dat we dit mogen meemaken.
De vakantie is bijna over. Morgen gaan we naar Padang, daar blijven we twee dagen en dan vliegen we naar Jakarta. Daar moeten we toch nog een nachtje blijven ivm het tijdstip van vertrek naar Nederland.
Ik ben zo benieuwd hoe en of al deze ervaringen een rol blijven spelen in mijn leven. Ik denk dat het eigenlijk niet anders kan. Dit blijft een belevenis om nooit te vergeten.
Wordt vervolgd.