anyone who keeps the ability to see beauty never grows old - Franz Kafka



woensdag 5 oktober 2011

kwijt...

Als ze opendoet zie ik haar geagiteerde gezicht. Ze zegt geen gedag en verdwijnt in de badkamer. Er klinkt geluid van schuivende voorwerpen, laden die dichtgegooid worden en vallende spullen. Ze moppert aanhoudend en op luide toon. Op mijn vraag of ik kan helpen krijg ik geen antwoord. Als ik ga kijken zie ik een overhoop gehaalde badkamer en op mijn aandringen zegt ze dat ze een kam en lipstick zoekt. Ik kijk overal in huis en vind haar toilettas uiteindelijk in de servieskast.
Ik ga koffie zetten. Of zetten...tegenwoordig is de koffie uit een zakje. Vroeger zou ze dat voor geen goud hebben gedronken. Koffiezetkwaliteiten stonden hoog in haar vaandel. Ik kon er niks van, volgens haar. Als ze hoorde dat iemand iets uitgehaald had dat niet door de beugel kon, was ze in staat om te zeggen dat het haar niks verbaasde omdat haar koffie ook al niet deugde:-)
Als we zitten met de koffie, is ze nog steeds onrustig. Ze wil de koekjestrommel pakken en zoekt hem in de linnenkast. Als ze dat in de gaten heeft gooit ze de deur met een harde klap dicht en zegt dat ze eigenlijk ook geen koekjes in huis heeft. Want er wordt hier gestolen als de raven. Zó koopt ze iets en zó is het weer weg. Ze is vergeten dat het jaren geleden is dat ze in een winkel was en dat haar boodschappen door haar dochter worden gedaan. Ik antwoord dat ik geen koekje wil en probeer haar af te leiden door naar haar bloemschikmiddag te vragen. Daar is ze niet geweest en hoe dat leuk geschikte bakje op haar tafel komt weet ze ook niet want "ze doen maar wat, hier".
Bij het tweede kopje koffie wordt ze iets rustiger en ze vraagt hoe het met "de meisjes" gaat. Doen ze het goed op school en hebben ze al een vriendje? Als ik zeg dat onze dochters al jarenlang op zichzelf wonen, partners hebben en heel goede maar drukke banen hebben, zie ik in haar ogen dat ze het niet meer volgt. In de rest van de middag zal ze deze vraag dan ook nog zo’n dertig keer herhalen. Langzaam zie ik de uitdrukking op haar gezicht van boos naar verdrietig veranderen. Als we over haar jeugd praten, het enige waarvan ze zich nog iets herinnert, zegt ze ineens: "kind, ik wou dat onzelieveheer me kwam halen, ik heb er zo genoeg van".
Ik begrijp haar zo goed. Al haar broers, zussen, vrienden zijn overleden. Ze is 92 jaar en het leven zat. Maar haar tengere lijfje is sterk, ze heeft nog zo’n goede fysieke conditie. Alleen haar geest, die laat het afweten, en dat is misschien wel het allerergst.
Ik zie tranen in haar ogen en geef haar een knuffel. Ze was nooit een makkelijke dame, zelfs niet op hoge leeftijd. Nu echter is ze alleen nog maar een verdrietige oude vrouw en mijn hart gaat naar haar uit. Ik probeer haar nog maar eens af te leiden en dat lijkt te lukken.
Als ik weg ga is ze gelukkig weer wat vrolijker.
Ze neemt mijn hoofd tussen haar handen en zegt dat ik voorzichtig moet zijn. Jammer genoeg heeft ze geen snoep in huis voor de "meisjes" maar ik moet ze maar een dikke knuffel geven.
Dat zal ik zeker doen, mam!

17 opmerkingen:

  1. Wat respectvol en ontroerend geschreven. Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Och, wat een kippenvelverhaal.....het lijkt me zo moeilijk als je geest het laat afweten en als je het eigenlijk wel genoeg vindt zo.

    Prachtig geschreven, ontroerend. Ik hoop maar dat het altijd een beetje helpt om op bezoek te gaan en samen herinneringen te delen, ook al zijn daar een heleboel nieuwe bijgekomen die zij niet (her)kent...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik heb tranen in mijn ogen van ontroering... Liefs Lupineke

    BeantwoordenVerwijderen
  4. een ontroerend verhaal ... alleen, ik zou willen dat mijn "mama" alleen oud en vergeetachtig werd. drank en pillen staan al zo'n 30 jaar tussen ons. de hulp die ik voor haar zocht, heb ik nooit gevonden ... jammer, want een goede arts had haar misschien kunnen helpen. lieve groet, @nne

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Een mooi ontroerend verhaal Janny. Verdrietig als je moeder zelf zo af en toe weet dat er iets niet klopt. Ook moeilijk voor jou.
    Ik hoop voor haar dat haar wens in vervullig gaat.

    Liefs
    Hermine

    BeantwoordenVerwijderen
  6. een weg te gaan voor beiden... maar wat kan ik goed begrijpen dat het voor iemand genoeg is ...hopelijk zijn er ook nog veel heldere momenten en kunnen jullie haar liefdevol blijven dragen in deze verwarrende tijden...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi Janny, pfff, ik vind het een heftig verhaal. Fijn voor haar dat je door haar 'nukken' heen kunt kijken en er voor haar bent, al zal dat niet meevallen...
    Lieve groet!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat aangrijpend geschreven....en wat verdrietig Janny...
    Een taai lichaam en een geest die het laat afweten, wat is dat toch ontzettend moeilijk.
    Net zoals het omgekeerde, een scherpe geest in een oud en krakkemikkig lijf...
    Geen pretje dat ouder worden.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Knap om zoiets persoonlijks op een ontroerende manier te beschrijven.
    Ik vergeet nooit de tranen in mijn moeders ogen toen ze op haar eigen verjaardag bij haar moeder op visite ging en mijn oma totaal geen besef had welke dag het was.
    Liefs,
    Mirjam Kakelbont

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik moet nu ook aan mijn moeder denken.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Hej Janny, ik lees dit verhaal en herken er veel in. Mijn schoonmoeder is 16 jaar jonger dan jouw moeder maar heeft het al enkele jaren en de laatste tijd gaat ze erg achteruit.
    Lieve groet

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Ouder worden is niet voor watjes, zou ik bijna zeggen! Jammer dat je moeder door deze ziekte is getroffen, Janny. Moet moeilijk zijn voor jou of jullie. Helaas is er weinig wat een mens kan doen in het bestrijden/voorkomen van deze ziekte.
    Dora

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Wat een woede, wat een verdriet bij je moeder. Hoe moeilijk is het om dat als kind te moeten gadeslaan. Ik heb het meegemaakt en weet dus hoe deze gebeurtenissen aan je kan vreten.

    Mijn stukje is minder persoonlijk want geschreven vanuit de belevingswereld van de oudere zelf. Zijn vast willen houden en toch niet zien dat hij onbedoeld toch afglijdt.

    Jouw stuk dwingt bewondering af door de feitelijke schrijfstijl die toch zo duidelijk compassie en liefde inhoudt. En dat is mooi want de werkelijkheid vertelt hier zijn eigen droevige zelf. Je hebt het prachtig vormgegeven.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Sorry voor de stijlfouten. Ik reageerde primair en dat is misschien ook wel het beste.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. hartverscheurend! oud worden kan zo vreselijk zijn. heel pijnlijk je sterke moeder zo te moeten zien veranderen ...

    BeantwoordenVerwijderen