Bjorn Wiinblad...

De Deense kunstenaar Bjorn Wiinblad, geboren in 1918 in Kopenhagen, volgde een opleiding aan de kunstacademie in Kopenhagen.
Hij richtte zijn eigen atelier op in 1952. Hij ontwierp in deze tijd o.a. een fontein voor het amusementspark Tivoli in Kopenhagen.
Zijn samenwerking met Nymolle Fajance Fabrik begon in 1946, in 1976 nam hij het bedrijf over en hij bleef zijn eigen ontwerpen produceren tot de sluiting in de jaren ‘90.
In 1956 was hij al gaan samenwerken met Rosenthal Porzellan AG en hij ontwierp o.a. keramiek en glas voor hen.
In de loop der jaren heeft Bjorn Wiinblad gewerkt in diverse disciplines waaronder zilver, meubels, keramiek, glas, posterontwerpen, boekillustraties, toneelkostuumontwerpen, wandtapijten, textiel enz.
Hij ontving in zijn leven veel onderscheidingen en prijzen en zijn werk werd opgenomen in de collecties van veel musea, waaronder het Victoria en Albert Museum in Londen en het Museum voor Moderne Kunst in New York.
Bjorn Wiinblads werk is gebaseerd op muziek en de vreugde van het leven.
Hij behoorde tot de weinigen die talent lijken te hebben voor alle vormen van kunst.
Bjorn Wiinblad stierf in 2006.
Momenteel is er een fonds dat zijn Blauwe Huis, ten noorden van Kopenhagen, als museum wil inrichten.
De foto’s van zijn werk en atelier vond ik prachtig en dermate inspirerend dat ik op zoek ging naar werk van hem. Er is veel te koop en het één spreekt me meer aan dan het ander.
Maar dat binnenkort werk van Wiinblad hier in huis een plekje zal vinden is zeer waarschijnlijk!

inbraakacquisitie?...

Tringg… de telefoon: een aardige mevrouwenstem zegt dat ze Anja is van Beveiligings- en Brandveiligheidsbedrijf Huppelepup.
Ze vraagt of we beveiliging in en rond ons huis hebben en ik antwoord bevestigend. Daarna stelt ze nog een aantal vragen en ik voel me lichtelijk ongemakkelijk. Is dit inderdaad een bedrijf of…?
Ik breek het gesprek snel af.
In ons dorp is een behoorlijke inbraakgolf aan de gang. Ik hoor links en rechts van inbraken waarbij bewoners al dan niet thuis waren. Ik griezel van het idee inbrekers op bezoek te krijgen als je thuis bent: je moet er toch niet aan denken ineens geconfronteerd te worden met dat soort bezoek?
Ik denk terug aan het telefoontje en vraag me af: houden inbrekersgildes tegenwoordig telefonische acquisitie? In mijn verbeelding zie ik beelden van een ruim kantoorpand met een rij telefonistes die hun bevindingen steeds meedelen aan een groep inbrekers, in het zwart mét bivakmuts! Waarop laatstgenoemden meteen wegscheuren op hun scootertje om op het opgegeven adres de boel leeg te halen:-)
Tja… tijden zijn veranderd. Ook het inbrekersvak heeft zich ongetwijfeld ontwikkeld in de loop der jaren.
Hoewel er in mijn ouderlijk huis niet veel te halen was denk ik nog wel eens met verwondering aan het feit dat daar dag en nacht een touwtje uit de brievenbus hing! Dat touwtje was verbonden met het binnenslot dat je zo dus kon openen. En niet alleen bij ons; er waren diverse buren die zo’n zelfde touwtje hadden. En er nooit bij nadachten dat behalve zijzelf, de familie en de buren, iedereen gebruik van dat touwtje kon maken. Ik kan me ook geen enkele inbraak herinneren uit mijn jeugd, dus waarschijnlijk zal die onbevangenheid destijds wel terecht zijn geweest.
Terug naar vanochtend: ik ga bij mezelf na wat ik ook alweer antwoordde op de vragen van de telefoonjuffrouw. Waarom kapte ik het niet gelijk af, zoals ik meestal doe met telefonische gesprekken die ik niet wil? Heb ik iets gezegd waar een inbreker wat aan heeft?
Ik denk het niet maar een onbehagelijk gevoel blijft me dwars zitten.
Als ik later op de dag de deur uit ga vergrendel ik alles dubbel, ik leg onze Bruun in zijn mandje pal voor de voordeur.
Tijdens de volgende uren duikt de herinnering aan het telefoongesprek steeds weer even op.
Blijft dit zo?
Ben ik paranoïde aan het worden of is het terechte vrees?
Hoe dan ook: ik hoop van harte dat het snel slijt!

where the hell is Matt...

Matt Harding is een Amerikaan die werkte als computerspellenverkoper en als programmeur voor diverse programma’s, tot hij in 2003 "geen zin meer had twee jaar van mijn leven te besteden aan het schrijven van een spel waarin je iedereen moet doodmaken".
Hij besloot zijn baan op te zeggen en te gaan reizen.
Harding stond bekend om een bepaald dansje en in Vietnam stelde een reisgenoot voor hem dansend te filmen. Harding herhaalde dit op verschillende plaatsen wereldwijd en plaatste het op zijn website. Aanvankelijk alleen bedoeld voor familie en vrienden werd het al snel veel bekeken.
Zijn eerste video werd al tienduizenden keren per dag bekeken. In 2006 maakte Harding een tweede video, en in 2008 bracht hij een derde video uit. Dit keer danste hij op veel plaatsen samen met anderen die hij via zijn website had uitgenodigd mee te dansen.
Veel van de bestemmingen in zijn video's zijn bekende toeristenbestemmingen als de Taj Mahal, de Eiffeltoren, de Chinese Muur, het Rode Plein en Machu Picchu, maar er bevinden zich ook geheel andere locaties tussen, waaronder Antarctica, in Korea, onderwater bij een gezonken onderzeeër in Micronesia, Rwanda, de Very Large Array en gewichtloos in een paraboolvlucht.
De eerste twee video's hebben een lied in het bijna uitgestorven Baegu uit de Salomonseilanden als achtergrondmuziek, de derde video heeft een bewerkt gedicht uit het Gitanjali van de Bengaalse dichter Tagore als achtergrondmuziek.
Kijk en geniet van Matt en zijn werelddansen!

gedicht van februari...

Februarizon

Weer gaat de wereld als een meisjeskamer open
het straatgebeuren zeilt uit witte verten aan
arbeiders bouwen met aluinen handen aan
een raamloos huis van trappen en piano's.
De populieren werpen met een schoolse nijging
elkaar een bal vol vogelstemmen toe
en héél hoog schildert een onzichtbaar vliegtuig
helblauwe bloemen op helblauwe zijde.

De zon speelt aan mijn voeten als een ernstig kind.
Ik draag het donzen masker aan
de eerste lentewind.

Paul Rodenko

als de wereld een dorp was...

Ik ben geen enthousiaste statistieker, ben meer op taal gericht dan op cijfers.
Door onderstaande diaserie werd ik echter meteen getroffen.
Ze maakt pijnlijk eenvoudig duidelijk hoe het met onze wereld is gesteld.
Het filmpje is langzaam, wellicht te langzaam voor degenen onder ons die zijn gewend aan snelheid.Maar het tempo helpt wel om te laten doordringen wat je leest!

barsten in het bestaan...

Ik heb veel leuke reacties gehad op mijn logje over het stoppen met werken.
En momenteel krijg ik vaak de vraag gesteld "hoe het nu bevalt".
Nou… het is wennen.
Na een periode waarin ik me heel beroerd voelde omdat ik tegen zo’n ingrijpende beslissing zat aan te hikken, gaat het een stuk beter met me.
De zin om dingen te ondernemen is weer terug en er zijn weer plannen voor de toekomst.
Mijn geest is weer een stuk helderder en het plezier komt weer terug.
Ik maak tegenwoordig elke dag een fikse wandeling en ik merk dat ook mijn lichamelijke conditie vooruit gaat.
Bovendien heb ik de laatste weken wat pogingen op het creatieve vlak ondernomen en ik merk dat ik daar veel energie van krijg. Basismaterialen zijn aangeschaft, werkruimte gecreëerd, naslagwerken aangeschaft en plannen gemaakt. Goed begin, zou je zeggen.
De praktijk van alledag is echter wel wat warriger.
Ik moet nog duidelijk wennen aan het feit dat ik mijn eigen dagprogramma moet maken.
Het komt geregeld voor dat ik ’s ochtends een beetje aan loop te tutten: uitgebreid de krant lezen, beetje schuiven met de meubels, leuke hoekjes maken, receptjes uitzoeken, bloggen e.d.
Om vervolgens tot de conclusie te komen dat het al weer middag is en er toch nog wel het één en ander moet gebeuren.
Ik wil niet mijn tijd verdoen met "niks"; er liggen tenslotte studieboeken, klussen en hobby’s te wachten.
Toen ik werkte ging ik veel efficiënter met mijn tijd om dan nu.
Maar goed: vrienden zeggen dan dat het daarom ook "vrije tijd" heet.
Waarschijnlijk zal het wel een kwestie van wennen zijn en raak ik langzaam aan wel in een vaster ritme.
Want waar ik van doordrongen ben is het feit dat er een andere fase in mijn leven is aangebroken. En dat ik die fase zelf moet vormgeven.
En waar ik er eerst enorm tegenop zag, zie ik nu de voordelen.
Om met Benoîte Groult te spreken:

Het zijn de barsten in het bestaan waar de wonderen kunnen doordringen!
Juist als de zaken op hun kop staan, is er ruimte voor onverwachte zegeningen. Bij een status quo slibt alles dicht, zoals stilstaand water in een rivier.
Geconfronteerd met een nieuwe situatie worden we gedwongen ons leven en onszelf onder de loep te nemen en nieuwe keuzes te maken. De kaarten worden opnieuw geschud.
Dat wat we in eerste instantie voor onheil aanzien, blijkt meestal een gouden kans om de dingen beter te maken. Meer passend bij wie we willen zijn.

En ik denk…nee, ik weet zeker…dat ze daar gelijk in heeft!

portret boetseren...

Ik volg momenteel een cursus Portret Boetseren. Ik schreef er al over een in een vorig logje.
Het is echt leuk om te merken dat ik het ontzettend fijn vind om te doen en er soms zelfs van in “flow” raak:-)
Ik maak een beeld van onze jongste dochter. Een prachtige meid om te zien, dus moet ik haar portret zoveel mogelijk recht doen. Ze heeft een regelmatig gezicht en een mooi profiel en dat is een voordeel bij portret boetseren. Ik zie hoe medecursisten zwoegen om een beeld van hun tienerzoon of hun man met onregelmatige trekken te maken en geloof me: het valt niet mee.
Terwijl de docente, zelf een begenadigd kunstenares, aanwijzingen geeft en soms door maar een kleine verandering een totaal andere uitdrukking kan creëren, leer je zelf ook veel door heel goed te kijken.
Ik heb nog nooit met zoveel interesse naar gezichten gekeken als tegenwoordig!
In een pauze liet de docente ons onderstaand filmpje op You Tube zien.

De kunstenaar is Philippe Faraut en er zijn nog meer van dit soort filmpjes van hem te zien.
Dit is een filmpje dat ik al minstens honderd keer afgespeeld heb en nog zit ik met verbazing te kijken naar de snelle opbouw en/of verandering van portretten die deze kunstenaar maakt. Hoewel mijn beeld nog lang niet af is, laat ik het toch even zien. Het heeft nog geen afgewerkte ogen, is nog niet glad genoeg, heeft nog geen haar en er moeten nog details veranderd worden.
Als het helemaal af is zal ik het nogmaals laten zien.

weekendje Groningen...

Hubbie (ja hoor, ik weet het heus van de y en de ie) en ik besloten een weekendje Groningen te gaan “doen”.
Allereerst om weer eens naar het Groninger Museum te kunnen gaan, dat was al weer aardig lang geleden. Maar ook omdat we Groningen zelf eigenlijk niet goed kennen en daar verandering in wilden brengen.
En last but not least gewoon om er lekker een weekend uit te zijn:-)
Natuurlijk realiseerden we ons dat dit niet het meest ideale seizoen is om richting Groningen te kachelen maar dat weerhield ons toch uiteindelijk niet.
En och… wat was het een omstuimig en stormachtig weer, daar in het Hoge Noorden.
De weidse vlakten en de vergezichten over de oneindige weilanden werkten een beetje vervreemdend op ons maar waren toch ook weer indrukwekkend op een bepaalde manier.
We logeerden twee nachten in een heerlijke bed-and-breakfast in het dorp Grijpskerk in het Westerkwartier, dichtbij Groningen.
De B&B Crawfurd’s Corner is van oorsprong een rijksmonument uit het begin van vorige eeuw en van 1913 tot 1990 was het in gebruik als gemeentehuis. Het is prachtig verbouwd en heeft twee mooie gastenkamers. Wij logeerden in de Jonkerskamer en die was met veel liefde, smaak en comfort ingericht en we mochten badderen in de oude kluis die tot prachtige badkamer was omgebouwd. De B&B is er een in de keten van Erfgoed Logies, biedt een uitmuntende service en is zeer zeker aan te bevelen aan ieder die daar in de buurt onderdak zoekt!
Het Groninger Museum is altijd een feest, vind ik. En deze keer zeker, met de tentoonstelling over de Orientaalse Schilders uit het Rusland tussen 1850-1920.
Je ziet in deze tentoonstelling veel thema’s als het Midden-Oosten en Noord-Afrika, het dagelijks leven in de Russische Oriënt en het Bijbelse oosten. De expositie toont meer dan honderd werken. Bij mij zijn de werken van Vasili Vereshchagin het meest blijven hangen.
Leuk is dat het GM tegenwoordig een GMcollector aanbiedt bij de kassa. Dit is een nieuw systeem waarmee je met een sleutelhanger zelf informatie kunt verzamelen over kunstwerken. Bij veel werken zijn registratiepunten aanwezig waar je je collector voor kunt houden. Later kun je je persoonlijke verzameling bekijken op je PC of mobieltje.
Groningen stad is inderdaad een echte studentenstad, je ziet het aan alles. Vast heel gezellig met de terrasjes in de zomer. We hebben wat leuke straatjes verkend maar het weer nodigde niet uit tot lang buiten zijn, dus dat hielden we maar voor gezien.
Terug reden we op ons gemak door een mooi Drenthe met zijn leuke dorpjes en door de Gelderse Achterhoek.
Al met al een heel geslaagd weekend, daar in het Hoge Noorden!

inspirerend werk...

Toen ik voor het eerst Gaëlle Boissonnard-kaarten zag vond ik ze geestig en kleurig. Ik kocht er enkele en ik merkte dat ik ze niet verstuurde. Ik wilde ze eigenlijk gewoon zelf houden om af en toe eens naar te kijken. Lange tijd had ik een rijtje op mijn kast in mijn werkkamer staan. Uiteindelijk verstuurde ik toch de meeste (want ja… geen kaart in huis als je er een nodig hebt:-)
Ik dacht dat het “gewoon” kaarten waren en dacht er een tijd niet meer aan.
Op een keer zag ik in een buitenlands blog werk van Gaëlle Boissonnard. Prachtige afbeeldingen en heel véél verschillende. Ook bleken er agenda’s en kalenders van haar te koop te zijn.
Toen besefte ik pas dat ze een bekend kunstenaar is waar veel vraag naar is.
Tegelijkertijd is er wel heel weinig over haar bekend. Op Internet zijn er diverse sites die aandacht aan haar werk besteden maar over haar persoon is nergens wat te vinden.
Nergens bijvoorbeeld een site waar werk van haar te koop is.
Wel een bedrijf dat de kaarten, kalenders en agenda´s verkoopt maar nergens is te vinden of er ook direct werk van haar wordt verkocht.
Ik merk ondertussen dat ik erg geïnspireerd word door de kaarten (inmiddels staan er weer nieuwe op de kast!)
Gisteren heb ik een paar uur zitten tekenen en schetsen en had er veel plezier in.
Onderstaand een paar afbeeldingen van haar kaarten en/of kalender kalender.
Als er iemand is die meer over haar kan vertellen zou ik dat heel graag horen!

http://gaelle-boissonnard.over-blog.com/