eindelijk...

Eindelijk is het zover!
Na maanden van zoeken, oriënteren en afwegen is de beslissing daar!
Ik heb mijn ontslag genomen en dat betekent dat ik met ingang van 1 maart a.s. niet meer tot de werkende klasse behoor.
Gedurende drie, vier maanden ging ik door een moeilijke periode. Pas toen ik hulp kreeg werd me duidelijk dat ik een fikse burn-out had.
Over de oorzaken wil ik het niet uitgebreid hebben maar het was zeker geen voordeel dat mijn werk en mijn werkomstandigheden me steeds meer gingen tegenstaan.
Ik heb deze periode als erg moeilijk en zwaar ervaren: ik werd geconfronteerd met de vraag of ik zo wilde doorgaan of een heel andere weg wilde inslaan. En ook het verlies van twee lieve vriendinnen maakte dat ik, maar ook mijn man zich opnieuw op onze toekomst gingen oriënteren.
Uiteindelijk besloten we, na veel, héél veel gesprekken het roer om te gooien.
We kwamen tot het besluit dat ik ontslag zou nemen en dat hij twee dagen per week minder zou gaan werken. (Momenteel heeft hij én een drukke baan en is hij raadslid in onze gemeente. Voor dat laatste krijgt hij in de toekomst meer tijd en dat zal hem zeker meer rust en voldoening geven.)
Op het moment dat we dit beslisten wisten we natuurlijk dat het consequenties had.
Financieel is het een flinke aderlating. Onze levenswijze zullen we ongetwijfeld moeten gaan aanpassen.
Maar we vertrouwen er op dat dit opweegt tegen de vrijheid die we krijgen en de tijd die we kunnen besteden aan dingen die we belangrijk en/of fijn vinden.
Ik heb een lijst gemaakt van dingen waar ik me mee bezig wil gaan houden.
Zo wil ik mijn creatieve kant veel meer gaan ontplooien. Een begin heb ik alvast gemaakt met een cursus Portret Boetseren. Ook ga ik weer cursussen Verhalen Schrijven volgen en meer schrijven. Daarnaast ben ik weer aan het Nordic Walken met mijn clubje en gaan we meer Culturele Dagen inlassen. En wellicht dat ik ook mijn vrijwilligerstaak ga uitbreiden.
Ook hebben Hubbie en ik alvast twee leuke vakanties geboekt: één naar Toscane in mei en één naar de Provence in juni.
Wij hebben er ontzettend veel zin in en zien de toekomst weer met vertrouwen tegemoet.
Eindelijk begint het weer te kriebelen…!

woorden...

Als woorden ontwaken, worden ze gevaarlijk…
Sommigen zoeken houvast in poëzie,
willen een verklaring voor een vers of woord.
Maar in poëzie klopt niets. Daar is alles mogelijk.
Ramsey Nasr

Hoewel voor mij vandaag (27 januari) wel voornamelijk in het teken staat van de verjaardag van Oudste, sta ik even stil bij Nationale Gedichtendag.
Dit jaar werd voor de tweede maal de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd gehouden. Er werden er maar liefst 9869 gedichten ingezonden door bijna 2300 deelnemers.
De uitreiking van de prijs vond plaats op de vooravond van Nationale Gedichtendag in de Stadsschouwburg te Amsterdam.
De dichter Henk van Loenen is de winnaar van 2011.
Hij wint de prijs voor zijn onderstaand gedicht.

Onder de sterren

Onder de sterren geslapen. Lang in de tijd
liggen kijken, in de ijlende, krijsende ruimte.
De vreemde vreugde die dat ondenkbare schept.

Ik zag een foto die iemand vanuit een kuil had genomen.
Uitzicht vanuit een graf, stond eronder. Je zag
een stuk van de hemel en de dunne kruinen van bomen.

Ik denk aan mijn vader, heel ver van huis, niet meer
bij machte terug te keren.
En aan mijn ex die ik plots bij mijn tandarts aantrof
boven mijn wijdopen mond, mooier en harder dan ooit,
met een slang in haar hand om het gruis en het vocht
weg te zuigen. Daar lag ik.

Ik zou zo graag licht willen reizen, met in mijn rugzak
niet meer dan wat kleren, een veldfles, een pen
en papier.

Uitgeverij Augustus zal wederom een uitgave met de 100 beste gedichten van de wedstrijd verzorgen.
Van de bloemlezing van de 100 winnende gedichten uit de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd 2009, Zoals een haan, zijn inmiddels al 1.000 exemplaren verkocht.

wijsheid...

Andrew Zuckerman, een 30-jarige Amerikaanse fotograaf en filmmaker heeft de hele wereld over gereisd en zette veel van ’s werelds meest bekende gezichten op de foto.
Zijn prachtige project Wisdom is geïnspireerd op het idee dat een van de grootste geschenken die een generatie de volgende generatie kan geven bestaat uit het doorgeven van haar wijsheid en ervaring.
Zuckerman bezocht over de hele wereld oudere schrijvers, politici, religieuze leiders, musici, acteurs en ondernemers als bijvoorbeeld:
aartsbisschop Desmond Tutu, Willie Nelson, Madeline Albright, Clint Eastwood, Nelson Mandela, Judi Dench, Jane Goodall en Robert Redford.
Deze bekende wereldburgers hadden één ding gemeen: allemaal zijn ze geboren vóór 1942.
Zuckerman werd voor dit project geïnspireerd door Amerika's obsessie met jeugd.
"We bewijzen onze generatie een slechte dienst door niet naar ouderen te luisteren. We moeten ze vragen: 'Wat heb je in je leven geleerd?' en zien wat we daar voor onszelf uit kunnen halen".
Met zeven vragen aan deze bekende kopstukken heeft hij inspirerend materiaal verzameld dat hij heeft verwerkt in een boek en in deze video waar ik jullie graag een stukje van wil laten zien (en horen!)

picture this...

De laatste tijd ben ik bezig met het ontwikkelen van een aantal vaardigheden die ik mis.
Nu is dit niet nieuw voor mij want dat is een aangeboren afwijking, zullen we maar zeggen. Ik vind altijd dat er nog tal van dingen zijn die ik eigenlijk zou moeten kunnen en/of kennen.
Van de werking van onze hersenen tot het schuren van een stoel, van nomenclatuur in de plantenwereld tot het maken van een soufflé.
En meestal is dat leuk want ja...inderdaad: waarvoor zou ik het doen als ik het niet leuk vond:-)
Maar sommige dingen wil ik tóch kunnen al vind ik ze dus absoluut niet leuk!
Zoals bijvoorbeeld fotograferen. Nooit belangstelling voor gehad. Erger nog: eigenlijk een beetje hekel aan gehad. Ik vond het altijd zo’n gedoe met zo’n camera, met belichtingstijden of diafragma’s of hoe het allemaal ook heet.
Met het verschijnen van compacte camera’s met ingebouwde mogelijkheden werd het natuurlijk een stuk simpeler, maar leuker...nee dat werd het niet voor mij.
Nu ben ik pas begonnen aan een cursus portret boetseren.
Als eerste model werd Jongste gevraagd die wel wilde poseren. Ik had een aantal opnamen van haar nodig die alle lijnen in haar gezicht duidelijk lieten zien.
In het bij de cursus verstrekte boek zaten ook tips hoe dit te doen. Tegen een lichte achtergrond fotografeerde ik haar in diverse poses. Bij het terugkijken zat er niet één bruikbare opnamen bij! Ze waren onduidelijk, onscherp, met schaduwen of scheef. Na nog zo’n zestig andere opnamen kon ik er met moeite een tiental uitsorteren die ik kan gebruiken.
Hetzelfde is het geval als ik “dingen” wil fotograferen. Ik zou bijvoorbeeld af en toe eens iets in mijn eigen huis willen fotograferen om bij een logje te zetten.
Nu, tot nog toe is er bijna niks tevoorschijn gekomen waarvan ik het idee had dat het de werkelijkheid ook maar benaderde!
In sommige blogs zie ik zulke prachtige binnen- en/of buitenopnamen, daar kan ik echt jaloers op wezen. Ik kom voorlopig echt niet verder dan onderstaande foto van een tafereeltje op mijn tafel.
Tja...leuk vind ik het fotograferen dus nog steeds niet al blijf ik proberen om het toch enigszins onder de knie te krijgen.

breder dan klassiek...

Gisteren gaf het Amsterdam Sinfonietta het Nieuwjaarsconcert in de serie Breder dan Klassiek in het Concertgebouw in Amsterdam. Zoals gebruikelijk in deze serie treedt er een artiest op die een verrassende combinatie vormt met het orkest.
Dit jaar is het Christina Branco, de Portugese fadozangeres.
Wij gingen gisteren met ons complete gezin naar Amsterdam om dit concert bij te wonen.
Altijd weer heerlijk om in dat gebouw te mogen zitten en omringd te zijn door prachtige architectuur, mooie muziek en enthousiaste mensen. En enthousiast wás iedereen want het bleek een prachtig en verrassend concert.
Christina Branco vertolkte gisteren op weergaloze wijze liederen uit haar standaardrepertoire.
Liederen als bijvoorbeeld Trago um Fado en Redondo voculabo, en veel andere.
Kenmerkend voor de stijl van Chistina Branco is haar lichte en warme stem, in tegenstelling tot wat je vaak hoort bij fadozangers. Ook haar repertoire is nogal afwijkend. Ze zingt naast fado ook veel themasongs en volksliedjes waarbij ze heel zorgvuldig de teksten uitkiest. Ze nam bijvoorbeeld ooit een CD met gezongen teksten van Slauerhoff op.
Gisteravond bracht ze naast haar fadoliederen o.a. “Ne me quitte pas” van Brel, “Knocking on Heavens Door” van Bob Dylan, “Halleluia” van Leonard Cohen en zo nog meer.
Het succes van deze concertreeks is dan ook echt niet voor niets.
Het Amsterdam Sinfonietta speelde op het hoogste niveau en volgde Branco perfect. Het plezier in deze samenwerking was voor iedereen duidelijk te zien: Christina Branco raakte meermalen diep ontroerd evenals sommige toeschouwers:-).
Ik heb buitengewoon genoten. Het was daarbij ook fijn om ervan te kunnen genieten samen met degenen die me het allerliefst zijn.
De nieuwjaarstournee was eerder al in Groningen, Leiden en Rotterdam.
Er zijn nog twee uitvoeringen: donderdag 13 januari in Muziekgebouw Frits Philips in Eindhoven. En op zaterdag 15 januari in de Concertzaal in Tilburg.
Mocht je gelegenheid hebben en er zijn nog kaarten beschikbaar, dan zou ík zeggen:
DOEN!!

dutch utopia...

Deze week ging ik naar de tentoonstelling "Dutch Utopia" in het Singermuseum in Laren. Het is een tentoonstelling over Amerikaanse kunstenaars die tussen 1880 en 1914 naar Nederland kwamen. Ze vestigden zich vaak tijdelijk in dorpen als Laren, Katwijk en Volendam.
De collectie die Singer laat zien toont de Amerikaanse kijk op de Nederlandse samenleving van die tijd. Dat die kijk van de Amerikanen vaak niet erg overeen kwam met de werkelijkheid wordt al snel duidelijk.
Ze schetsen een idyllisch Nederland met uitgestrekte heide- en/of tulpenvelden, met hechte boerengezinnen, met diepgelovige dorpelingen, met eeuwenoude tradities.
Dat in die tijd (zo tussen 1880 en 1914) ook de eerste industrie in Nederland zijn intrede had gedaan en dat de stadse samenleving nogal wat verschilde van de boerenbevolking, vind je dan ook nauwelijks terug in de werken van deze Amerikaanse schilders. Ze waren geboeid door de manier waarop Nederlanders toen in hun ogen leefden. De idylle van het platteland en de populaire meesterwerken uit de Gouden Eeuw en de Haagse school gaven hen een romantisch beeld van Nederland. Met levendige fantasie schilderden zij in vaak heel grote, felgekleurde doeken een "Dutch Utopia".
Ik vond het zeker een interessante, kleurrijke tentoonstelling en in grappig contrast met de eigen collectie van het Singer.
Persoonlijk vond ik het werk van George Hitchcock en Gari Melchers mooi, maar er was nog heel wat meer te bekijken.
Grappig was ook dat we uitgerekend in Laren vrienden tegenkwamen die in onze omgeving wonen. We wisten niet van elkaar dat we op die dag zouden gaan, dus dat was een leuke toevalligheid. Fijn om nog even met ze na te praten onder het genot van een lekker glaasje!
De tentoonstelling is er nog tot 16/01/2011.
Als het je aanspreekt moet je er dus wel snel bij zijn.
Van harte aanbevolen!

van oud en nieuw...

VAN OUD EN NIEUW

het jaar verdwijnt
en neemt z'n doden mee
en alle dingen
uit het heden
verdwijnen daarmee plotseling
in een verleden
tijd - die waarschijnlijk
alle wonden heelt.

een klok slaat twaalf keer
en de tijd staat even stil..
vuurwerk spat uiteen
in bont gekleurde kringen
als de herinneringen
van vandaag
worden ze langzaam vaag -
en morgen, morgen zal
de merel weer opnieuw gaan zingen.

Josephine Banens