weer...

Helaas hebben we het bericht ontvangen dat weer één van onze Paarse Pimpernellen is overleden!
Onze Vrouwe Dubbeldijkje is op Tweede Kerstdag onverwacht in haar slaap overleden.
Onwerkelijk en niet te beseffen dat de meest energieke, levenslustige Paarse Pimpernel er ook niet meer is!
Twee keer zullen we deze week een vriendin begeleiden naar haar laatste rustplaats!
Wat een immens verdrietig einde van dit jaar!

ik wens je...

Kaarten zijn natuurlijk al lang verstuurd, kerstpakketten uitgepakt, boodschappen gedaan en het huis versierd. Alles staat in het teken van de laatste weken van dit jaar!
Rest mij alleen nog mijn bloglezers een goede wens te doen toekomen.
Heel veel zou ik willen schrijven, maar och… er wordt al zoveel gewenst en geschreven in deze tijd.
Het belangrijkste wat ik jullie echter wil zeggen is dit: héél veel dank voor alle lieve, mooie en ondersteunende commentaren van afgelopen jaar en vooral van afgelopen tijd!
Bedankt voor al jullie mooie gedachten, grappige boodschappen en creatieve invallen.
Voor al jullie eigen mooie logjes, voor alle interessante ideeën, voor alle mooie bespiegelingen.
Dank voor het delen van jullie werelden en levensbeschouwingen.
Ik voel me een gezegend mens!
Voor alle lezers; dichtbij, ver weg of zelfs in andere continenten:

Fijn Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar!
Deens: Glædelig Jul og godt nytår!
Duits: Froehliche Weihnachten und ein glückliches Neues Jahr!
Engels: Merry Christmas & Happy New Year!
Fins: Hyvää Joulua or Hauskaa Joulua: 0nnellista uutta vuotta!
Frans: Joyeux Noël et Bonne Année!
Grieks: Kala Christougenna Ki'eftihismenos O Kenourios Chronos!
Italiaans: Buon Natale e Felice Anno Nuovo!
Noors: God Jul og Godt Nyttår!
Portugees: Boas Festas e um feliz Ano Novo!
Spaans: Feliz Navidad y Próspero Año Nuevo!
Zweeds: God Jul och Gott Nytt år!

Dame Déesse....

Vandaag, op de kortste dag van het jaar, is onze lieve Dame Déesse, overleden.
Een heel mooi mens is heengegaan.
Ze zal altijd in onze gedachten blijven!

kleine kanjer…

Zachtjes lopen we de trap op en kijken in openstaande slaapkamers. Ja, daar verderop onder een mooie scheerwollen deken ligt een broos, tenger figuurtje.
Zodra ze ons hoort tilt ze haar kale, kleine hoofd op en kijken we in de glanzende ogen van onze vriendin. Glanzend omdat morfine haar pijn beheersbaar houdt.
Vreemd genoeg klinkt haar stem even krachtig als anders en ze vertelt dat ze blij is ons weer te zien. Eén voor één omhelzen we haar en houden onze nog maar 44 kilo wegende vriendin in de armen. We knuffelen even maar zien dat zelfs dit haar vermoeit.
Als ze weer ligt, de meegebrachte bloemen door haar dochter in grote vazen zijn gezet en wij plaats hebben genomen rondom haar op het grote bed vertelt ze dat ze ons bij de crematie graag “ziet” in onze mooiste rood/paarse chapterkleding. Zij zal voor bubbels en glazen zorgen. Willen wij dan op haar ruwhouten kist een toost uitbrengen en ons clublied zingen?
Natuurlijk doen we dat, al zal het bizar zijn ons vrolijke lied te zingen in die verdrietige omstandigheden. We praten nog even over het feit dat we elkaar allemaal pas vijf jaar kennen en dat er al vanaf het begin een warme vriendschap ontstond.
Haar 49-jarige dochter gaat het stokje overnemen wat betreft de Red Hat Society. Wetend dat haar moeder zoveel plezier gehad heeft van en bij ons chapter meldt ze zich aan bij één van de chapters in haar eigen woonplaats. Ze neemt haar moeders rode hoeden en paarse kleding mee. Ik erf de zelfgemaakte paarse feesthoed. Ontroerd pas ik hem. De hoed stond oneindig veel beter op C. haar eigen kleine hoofd maar ik zal hem desondanks met veel liefde dragen.
We nemen afscheid in de wetenschap dat we haar waarschijnlijk niet meer zien.
Deze kleine, eerlijke, zelfbewuste en creatieve vrouw zal geen deel meer uitmaken van ons chapter. Het doet pijn daaraan te moeten denken. Ze was er vanaf het begin en is een dierbare vriendin geworden.
Die nacht doe ik geen oog dicht en denk aan dat kleine figuurtje onder de dekens. Wetend dat haar leven binnenkort over zal zijn.
Ik peins me suf om een manier te bedenken waarop we haar blijvend in herinnering kunnen houden. Verschillende opties gaan door mijn hoofd en de mooiste schrijf ik alvast in mijn memoboekje dat naast mijn bed ligt.
Deze week vieren we ons Jaarfeest. Wat anders en wat wrang zal dat zijn zonder C.
Kleine kanjer: we houden van je!

versieren...

Uiteindelijk staat de kerstboom dan!
Dit jaar zag ik er erg tegenop, ik voel me niet al te feestelijk en dat geglim en geglans staat me een beetje tegen momenteel.
Maar alla...ik ben niet de enige hier in huis.
Bovendien komt met Kerst onze offspring met aanhang en die willen natuurlijk een boom zien.
Een Kerst zonder boom is voor hen niet denkbaar. Die was er tenslotte alle Kerstmissen van hun leven.
De boom staat nu met heel veel lichtjes zilverig te wezen tussen twee grote ramen in de woonkamer.
Ook heb ik de kroonluchter versierd met takken waaraan ballen en hangers van oud-zilver. Op de schouw een gietijzeren grijze vaas met zwarte bessen, wat gekromde takken en witte ballen.
Op de grote eettafel heb ik een etagère opgemaakt met drie kransen, kaneelstokken, dennenappels, noten en bessen.
Inmiddels is alle troep opgeruimd, is er gestofzuigd en zijn de kandelaars voorzien van nieuwe kaarsen. Ik heb een klassieke CD opgezet en mezelf een grote kop koffie gemaakt.
Herinneringen van lang geleden gaan door mijn hoofd, ondermeer door het lezen van een aangrijpend logje vanochtend.
Veel Kerstmissen heb ik al meegemaakt, op verschillende plekken, in verschillende landen.
Niet allemaal waren ze wat je je er van had voorgesteld. Sommige zelfs helemaal niet.
De laatste jaren zijn we steevast thuis; knus, gezellig en zonder veel gedoe. Ingebed in twee weken vakantie die we ook meestal thuis doorbrengen.
Het gevoel van vanochtend ebt langzaam weg. De muziek is ontroerend.
Ik kijk nog eens naar de boom.
Mooi is hij eigenlijk wel...!

onverwacht...

IK BEN DOL OP FILMPJES ALS DEZE!
IN DECEMBER AL HELEMAAL!!

gedicht van december...

KOUD

Winter nadert.
Ik voel het aan de lucht
en aan de woorden die ik schrijf.
Alles wordt klaarder: de straat
is tot aan zijn eind te zien. De woorden
hebben geen eind.

Ik ben dichter
bij de waarheid in december
dan in juli. Ik ben dichter
bij de gratie van de kalender, lijkt het
soms wel. Toch, de woorden niet, de steden
nemen hun eind.

Als er ergens
zomer en winter, maar een ster
brandde die een fel wit licht gaf.
Ik zeg een ster, maar het
mag alles zijn. Als het maar brandt en
woorden warmte geeft.

Maar ik geloof
niet, 's winters nog minder, aan
zo'n ster. In woorden moet ik geloven.
Maar wie kan dat? Ik ben
een stem, stervend en koud, vol
winterse woorden.

Remco Campert
'Alle bundels gedichten 1951-1970'