life is beautiful that way...

Smile, without a reason why
Love, as if you were a child
Smile, no matter what they tell you
Don’t listen to a word they say
'Cause life is beautiful that way

Tears, a tidal-wave of tears
Light that slowly disappears
Wait, before you close the curtain
There’s still another game to play
And life is beautiful that way

Here, in his eyes forever more
I will always be as close as you remember from before.

Now, that you're out there on your own
Remember, what is real and what we dream is love alone.

Keep the laughter in your eyes
Soon, your long awaited prize
Well forget about our sorrow
And think about a brighter day
'Cause life is beautiful that way

Ik heb per ongeluk mijn vorige log over Isabel Allende verwijderd en kan hem niet meer terug plaatsen.
Excuses aan alle reageerders.

oom Alex...

Ergens las ik (ik weet echt niet meer waar, sorry… de leeftijd!) het onderstaande verhaal dat Kurt Vonnegut, Amerikaanse schrijver van verschillende bestsellers (b.v. Slaughterhouse Five en Slapstick) vertelde over zijn oom:
“Mijn oom Alex Vonnegut, mijn vaders jongste broer, die aan Harvard had gestudeerd en heel belezen en wijs was, was humanist net als de rest van de familie. Wat oom Alex bijzonder vervelend vond aan mensen was dat ze het zo zelden doorhadden wanneer ze gelukkig waren.
Zelf deed hij zijn best telkens wanneer de tijden goed waren dat ook te benoemen.
Zaten we ‘s zomers limonade te drinken in de schaduw van een appelboom, dan onderbrak oom Alex geregeld het gesprek door te zeggen: “Als dit niet fijn is, wat dan wel?”

Een grappig verhaal dat, wat mij betreft, een diepe kern van waarheid bevat.
Al die vanzelfsprekende, gewone dingen ervaren we meestal niet meer als “fijn”.
En natuurlijk kun je niet om de haverklap roepen dat alles zo “fijn” is. Dat zou erg onwaarschijnlijk klinken voor onze omgeving.
Maar een beetje meer “mindfulness” (om maar eens een populaire term te gebruiken) op dit gebied maakt het leven beslist een stuk aangenamer.
Toen ik over het verhaal nadacht realiseerde ik me dat het bij mijzelf twee kanten op werkt:
- in tijden van misère helpt het me een aantal punten te benoemen die wél goed zijn, fijn zijn, gelukt zijn.
- in tijden van geluk en voorspoed doet het me goed het ook bewust te beleven en inderdaad: dankbaarheid hardop te benoemen.
En dat is minder makkelijk dan ik het zo schrijf, hoor: het proberen om in een vervelende situatie toch de positieve kant te zien, of om te leren van slechte ervaringen, of om de humor van sommige situaties te ontdekken. Laat staan om steeds bewust de goede dingen in je leven te benoemen.
Het gaat me allemaal niet vanzelf af. Er zijn nog genoeg situaties die me behoorlijk van slag kunnen brengen.
Maar door te proberen gefocust te blijven op het positieve lukt het me wel steeds beter!

Wellicht hebben mijn bloglezers ook iets aan deze overgeleverde wijsheid van oom Alex.
(Hoewel Vonnegut zelf natuurlijk niet bepaald het zonnetje in huis was want hij leed, ondanks zijn succes, aan behoorlijke depressies; hij ondernam zelfs een zelfmoordpoging. Maar dit terzijde!)

escape...

Ik heb altijd interesse in huizen gehad.
Op de tv kijk ik graag naar mensen die een huis kopen in een geheel onbekend gebied.
Mijn grote favoriet is: Escape to the Country van de BBC .
Het wordt uitgezonden om kwart over zes 's avonds. Een beroerde tijd natuurlijk maar bij afwezigheid van Hubbie zit ik vaak wel met een bord op schoot me te vergapen aan de prachtige huizen op het Engelse platteland.
Het landschap zo prachtig en indrukwekkend, de huizen vaak zo traditioneel en met keukens die in verhouding 10:1 staan met de mijne!
Ik heb al heel lang een romantische liefde voor de Countryside.
En voor ouderwetse cottages met hoge plafonds, twee woonkamers, een officiële eetkamer en een enorme woonkeuken met natuurlijk een Aga. En dat alles in of bij een Shakespearedorpje met schattige winkeltjes, een tearoom en uiteraard een pub!
Maar behalve die schitterende landschappen, de pittoreske dorpjes, ongekend veel wandelmogelijkheden, gastvrije bevolking, en -last but not least- droge humor moet ik er eigenlijk niet aan denken om er te leven. Hoe zeer de Cotswolds met zijn golvende landschap, het schitterende Devon of Cornwall mij ook aan het hart liggen.
Ik verbleef lang geleden voor langere tijd in de Yorkshire Dales: wild, uitgestrekt, traditioneel en ontzagwekkend met zijn netwerk van gestapelde stenen muurtjes die dwars door het landschap lopen.
Werkelijk geweldig!
Ik logeerde in zo'n bovengenoemd dorpje waar iedereen iedereen kende. Waar haast elk weekend iets georganiseerd werd: de verkiezing van de grootste pompoen, van de mooiste tuin, van het liefste huisdier.
En de vele Fancy-Fairs met zelfgemaakte spullen als taarten en cakes, tafelkleden, theemutsen en tuinboeketten niet te vergeten.
Ik had onderdak bij mensen wiens huis Ivy Cottage heette!
In één van de laatste afleveringen van Escape to the Country zochten mensen een geïsoleerd liggend huis in Schotland. Ik heb zitten watertanden bij de prachtige plaatjes maar realiseerde me terdege dat de mooiste cottage niet opweegt tegen het Schotse klimaat, om nog maar niet te spreken van het eten en het links rijden!
Het wegdromen bij het zien van de mooie cottages heeft dan ook meer te maken met het feit dat ik graag eens zo’n huis zou herinrichten! Want het interieur van de huizen is vaak behoorlijk opvallend en druk. Elke kamer weer in een andere kleur geschilderd en ingericht met veel kleurige meubels.
Nu is dat geheel niet mijn smaak dus in gedachten zie ik zo'n huis vaak zoals ik het zelf zou inrichten: lichte matte kleuren op de muren, alle originele details behouden, glanzend hout, traditionele meubels in lichte kleuren. Ik zou het geweldig vinden een keer zo’n huis te restylen!
Maar ja: er wonen is weer geheel iets anders! Bovendien woon ik zelf best aardig ruraal en hoef ik niet zo nodig weg uit Nederland.
Voorlopig houd ik het dus maar gewoon bij genietend voor de televisie zitten!

Janine Jansen...

Onlangs de documentaire van Paul Cohen gezien over Janine Jansen, één van Nederlandse grootste viooltalenten.
Mijn hemel; wat een gedreven vrouw! Na afloop was ik overdonderd en beduusd.
Het is natuurlijk wel bekend dat Janine Jansen altijd naar perfectie streeft en vreselijk streng is voor zichzelf. Hoe dit zich tegen haar keert zie je gedurende de loop van de film.
Paul Cohen volgde haar geruime tijd en laat een indringend portret zien van een vrouw die bezeten is van haar vak en volledig opgaat in wat ze doet en kan.
Dat niemand ongestraft jaren achtereen zo’n aanslag op lichaam en geest kan plegen bewijst de documentaire ook, want de topvioliste is momenteel zwaar overwerkt. Ze heeft sinds eind mei alles afgezegd en zal pas eind oktober weer gaan optreden.
Wie wil weten hoe het zo gekomen is, moet vooral naar de anderhalf uur durende documentaire van Paul Cohen gaan kijken. Hij maakt duidelijk dat er spanning staat tussen kunst en commercie: want de weg die Janine gekozen heeft is vrij uniek in de klassieke muziekwereld. Daar is commercie not done en alleen door haar uitzonderlijke talent kwam Janine er tot nog toe aardig mee weg.
Toch is de commercie niet alleen verantwoordelijk voor de burn-out. Het grootste probleem is haar eigen instelling, haar eigen enthousiasme. Ze gaat door en door in een ongekend hoog tempo. Ze speelt 120 concerten op zeer hoog niveau per jaar! En dat buiten alle werkzaamheden zoals repeteren, plaatopnamen, fotoshoots, redigeren van een tijdschrift, video- en t.v.-opnamen, festivaldeelname, etc. etc.
Ik was diep onder de indruk van de film; van deze zoektocht naar perfectie, zoals Cohen zegt.
Een zeer bijzondere en begaafde vrouw. Ik hoop dat ze in de toekomst beschermd wordt tegen haar eigen perfectie: in de film kun je door alles heen zien dat die haar ondergang zal worden, als ze niet oppast!

consu meer minder...

Na het regelmatig lezen van vele consuminderblogs word het tijd dat ik mijn gedachten eens laat gaan over mijn eigen consumindergedrag. Eigenlijk vertoon ik dat niet heel erg, tenminste als ik het vergelijk met de schrijvers van bovengenoemde blogs.
De juiste instelling is er wel. Ik smijt geen geld over de balk, ik hoef geen super teevee of luxe keukenapparatuur, gooi geen eten weg, geef niks om de nieuwste gadgets en weet wat mijn boodschappen kosten. Ik heb een hekel aan verspillen en winkel niet echt vaak.
Maar Hubbie en ik hebben allebei een goed inkomen en hoeven niet heel erg op de kleintjes te letten. Dat is een luxe positie…. jazeker. Er gaat hier dan ook best wat uit op het gebied van wonen, kleding, etentjes, uitjes, boeken, etc.
Eigenlijk houd ik me ook niet vaak met financiën bezig. In grote lijnen weet ik natuurlijk van de hoed en de rand, maar ik ben er niet echt door geboeid. Nu is economie Hubbie zijn vakgebied en hij heeft het ook thuis keurig geregeld.
(Nou, klaar is Kees, niks meer aan doen, zegt een vriendin van me in deze gevallen:-)
Ik heb geen opvoeding gehad waarin zuinigheid een grote rol speelde. Mijn ouders waren verre van rijk maar er was altijd wat bij de koffie en er stonden altijd bloemen in huis. Ook werden er toch geregeld nieuwe jurken voor ons gemaakt en werd er ook uitgebreid gekookt. Ze hadden een oranje Brabantiadoos waar het geld voor diverse uitgaven in werd bewaard. Ik heb nooit het idee gehad dat daar niet genoeg in zat.
Hoe mijn ouders dat voor elkaar kregen weet ik eigenlijk helemaal niet, er werden zeer zeker geen schulden gemaakt; daar rustte echt een taboe op. Lenen deed je niet volgens hun opvatting; ze hadden het moeilijk met onze eerste hypotheek als jonggetrouwd stel.

Het houd me op één of andere manier dus wel bezig, dat consuminderen.
Maar ik moet eerlijk bekennen dat het lezen over zelf zeep maken, wecken of het toilet doorspoelen met waswater me toch een onbehagelijk gevoel geven.
Er moeten vast andere, leukere manieren zijn om je consumptiepatroon naar beneden te brengen, neem ik aan.
Ik ga in de komende weken een lijst opstellen met maatregelen die bij onze manier van leven passen.
Als iemand leuke tips heeft: ik houd me aanbevolen.