Waarom blog ik...?

Waarom blogt een mens eigenlijk?
Dat vraag ik me, ongetwijfeld net als iedereen die blogt, regelmatig af. Ik denk dat ik (soms) iets te vertellen heb dat leuk, interessant of informatief kan zijn voor een ander. Soms een gedachte of overtuiging van mezelf, soms iets dat ik meemaakte of iets dat ik las of op Internet tegenkwam. Ik heb geen specifieke bedoeling en heb geen aspiraties met mijn blog de wereld te verbeteren. Van mij hoeft het geen hoogwaardig literair gehalte te hebben (gesteld dat ik daar al toe in staat zou zijn) en het mag best luchtig zijn. Geen echt doel eigenlijk...
Ik doe het dus voornamelijk omdat ik het leuk vind te schrijven en omdat ik graag hoor hoe een ander ergens over denkt.
Nu vind ik dat laatste toch wel onbevredigend. Hoe bereik je mensen nu? Hoe kun je mensen triggeren te reageren op een blog? Ik hoor wel vaak dat men mijn blog leest maar krijg weinig commentaren.
Is de kwaliteit niet goed? Bereiken mensen mijn blog niet? Laat de kwantiteit te wensen over? En blijft bloggen op den duur leuk als je geen wisselwerking ondervindt?
Ik hoor wel dat medebloggers met dezelfde vragen zitten.
Waarom we het dan eigenlijk doen...? Het antwoord zal voor iedereen wel anders zijn maar voor mij is het puur en alleen omdat ik het leuk vind. Punt.
Maar als iedereen die mijn blog bezoekt ook nog een reactie zou achterlaten (interactie), dan wordt het toch echt leuker!

Vrouwenvriendschap...

Vriendschap is een breed begrip.
Het blijkt iets heel persoonlijks, erg betrekkelijk en niet echt meetbaar te zijn. Sommige vriendschappen duren niet zo lang maar er zijn vriendschappen die een leven lang kunnen duren. Wat de basis is dat echte vrienden er door dik en dun voor elkaar zijn. En natuurlijk kan dat in alle vriendschapsvormen maar voor mij zijn vrouwenvriendschappen toch nét even anders! Met het ouder worden ondervind ik steeds meer dat vrouwenvriendschap heel dierbaar kan zijn.
Wat maakt vrouwenvriendschap bijzonder?
Uit de psychologie komt de opvatting dat het er in vriendschappen tussen vrouwen vooral om gaat dat ze bevestiging en herkenning vinden van zichzelf.
Ik las een verhaal over de vriendschap tussen Connie Palmen en Christine Brinkgreve. Het begin van de vriendschap was de dood van Ischa Meijer, partner van Connie. Na zijn dood stelde Christine voor dat Connie elke maandagavond kwam eten. Ze deed dat en beschreef die avonden als vertrouwd, veilig, warm.
Wat deze beide vrouwen waarderen aan hun vriendschap is de bevordering van zelfinzicht. Vriendschap kan er alleen zijn als beiden dezelfde verwachtingen en uitgangspunten hebben, als dit niet het geval is kan het de vriendschap onherstelbaar beschadigen.
Ik ben blij met mijn vrouwenvriendschappen. Ze voegen extra waarde toe aan mijn leven!

LIFE...

LIFE ISN'T ABOUT WAITING FOR THE STORM TO PASS, IT'S ABOUT LEARNING TO DANCE IN THE RAIN.....

Prinsjesdag!

Morgen: prinsjesdag!
Omdat de recessie nog steeds niet is uitgewoed moet er behoorlijk worden bezuinigd. Iets van 40 miljoen, geloof ik, een voor een normaal mens toch onvoorstelbaar bedrag.
Met dank aan de bankiers van deze wereld!
Er is in de laatste jaren een cultuur ontstaan waarbij het niet uitmaakt hoe goed (of slecht!) iemand presteert want bonussen zijn al gegarandeerd. Overigens is goed presteren nooit een zaak van één man (want het zijn altijd mannen) alléén. Daar werkt een heel bedrijf aan mee.
Ook na ingrijpen van de overheid is de bonuscultuur nauwelijks aangepakt; op een flauw initiatief hier en daar na. Wel vloeien er vele miljoenen overheidsgeld naar diezelfde banken. Nog steeds worden in sommige banken/bedrijven bonussen ruimhartig uitgedeeld, terwijl er in andere mensen ontslagen worden. Maar ja: afspraak is afspraak! Wat de heren bankiers is beloofd in goede tijden gaan we ze toch niet afnemen in slechtere tijden? Nee: dan gaan we gewoon bezuinigen!
En waar gaan we dan op bezuinigen?
Onderwijs, gezondheidszorg, cultuur. Tjaa.....
“Arme" samenleving!

Vrouwtje Septemberzon...

Begin september…vroeg in de ochtend. Nog wat doezelig zit ik aan tafel en drink een grote kop groene thee. Kijkend uit het raam zie ik de hortensia`s die mooi verkleuren in grijsblauwe tinten. Een glinstering van de zon spiegelt in het waterige oppervlak van het marmeren tuintafeltje. De herfstanemonen en de herfstasters bloeien nog steeds in roze, wit, lila en paars.
De loofbomen in de tuin veranderen langzaam van groen in goudgeel en bruinrood. Hun kleuren komen op hun best uit tegen het groen van de naaldbomen. De nog maar dunne zonnestralen vallen naar binnen en kleuren de lichte plankenvloer gelig.
Ik vind het jammer dat de zomer alweer voorbij is; ben een zomermens en heb de pest aan kou en vocht! Maar als de natuur zo’n metamorfose als nu meemaakt kan ik wel vrede hebben met onze Hollandse seizoenen.
Ik trek mijn laarzen aan, loop het bos in en neem wat afgevallen blad, eikels, mos (dit wel uit mijn eigen tuin!) etc. mee! Ik besluit gelijk ook maar naar de hobbykweker verderop te lopen en koop een paar pompoenen, kalebassen en gekleurde pepers. Samen met het bosmateriaal en wat oude potten maak ik een sfeervol tafereeltje op de tafel van het middenterras. Ik sjouw ijzeren tuinvazen naar binnen en vul ze met afgeknipte hortensia’s. Omdat het echte “countrygirlgevoel” nu hevig toeslaat en ik goed op dreef ben besluit ik gelijk ook maar om kaneelmuffins te bakken; het plaatje is compleet!
Als ik later die dag met een lekkere kop koffie op de veranda zit voel ik me compleet tevreden met de wereld. Hopelijk kan ik dit gevoel weer oproepen als over een tijdje de échte grijze en natte herfstdagen komen!

Elke maand een gedicht: Herfstgedicht...

Herfsttij

Waar het vandaan komt weet ik niet,
die pijn als ik naar het licht kijk
dat op schaars gebladerte valt.

Nog gisteren hoorde ik klanken
in de kleinste dingen om me heen.
Ze vulden mijn dagen met een bijna
ongekend geluk in zomerse taferelen:
wandelingen langs water, in parken
en overal rozen zelfs slordig in bloei
alsof ze er in overdaad stonden.

Niets drijft makkelijker weg
en lost op achter brede luchten,
verre einders, dan woorden.
Eens bedekten ze de velden,
nu verdwenen in
een en hetzelfde ogenblik.

Uit: 'Volmaakte aanwezigheid, volmaakt gemis'. 2000
Hannie Rouweler

Who's got talent...?

Dit wilde ik gewoon even laten zien.
Het komt uit een aflevering van Ukraine's Got Talent. Een mooie jonge vrouw, genaamd Kseniya Simonova, vertelt met behulp van een lichtbak met zand een verhaal over de Tweede Wereldoorlog. De muziek ondersteunt Kseniya's verhaal prachtig. Ze weet met snelle, simpele handbewegingen een verhaal vol emotie te creëren. Het publiek is tot tranen toe geroerd. Overigens heeft ze de finale van Ukraine's Got Talent ook gewonnen.

Nonnen en naastenliefde!

Veel mensen die ooit de film The Magdalene Sisters hebben gezien, denken dat dit een verzonnen verhaal is. Nee … de film ging over waargebeurde geschiedenissen in de Magdalena-kloosters in Ierland. Daar ontfermden katholieke zusters van liefde zich over meisjes die een bedreiging vormden voor de maatschappelijke orde en het katholieke geloof. Om hun zonden weg te wassen mochten ze werken in de wasserijen. Zo brachten de “zondaressen” nog aardig wat geld in het laatje. De katholieke kerk deed de film in de ban wat tot gevolg had dat hij juist een groot succes werd.
En denk niet dat dit uit een ver verleden stamt! Het laatste klooster werd pas in 1996 gesloten!
Nonnen en naastenliefde! Ook ik zat ooit op een instituut dat werd geleid door nonnen. De meest gevreesde leraressen waren inderdaad die nonnen. Vaak waren ze harteloos, gemeen en in sommige gevallen zelfs wreed. Natuurlijk niet elke non maar de meerderheid was (denk ik nu) zwaar gefrustreerd en vierde dat bot op ons: jonge meisjes die gevormd moesten worden naar het ideale model van vrome, kuise en ijverige vrouw. In een periode (jaren 60 en 70) waarin veranderende opvattingen over persoonlijke vrijheid en ontplooiing steeds belangrijker werden was dat natuurlijk vechten tegen de bierkaai.
Nog kan ik met terugwerkende kracht boos worden over de vernederingen en pesterijen die destijds dagelijkse kost waren en waarvan we de impact pas veel later ondervonden.
Wat ik eraan overgehouden heb is een diepgewortelde aversie tegen instellingen zoals kostscholen, internaten en dergelijke, net als tegen het instituut Kerk.
En vroom, kuis en ijverig ben ik nooit geworden...gelukkig!!