elke maand een gedicht: juni 2010...

Het was in juni in de tuin

Het was in juni in de tuin
Het was ons uur en onze dag
En onze ogen keken met zoveel liefde
naar de dingen
dat het leek alsof de rozen
zich zacht openden, ons bekeken
en beminden

De hemel was zuiverder dan ooit
De insecten en de vogels
vlogen door het goud en de vreugde
van een lucht die frêle was als zijde
En de schoonheid van onze kussen
verrukte het licht en de vogels

Noem het een geluk dat plots azuur werd
en de hele hemel nodig had om te stralen
Het hele leven kroop door zachte spleten
in ons wezen om het te doen groeien

En het waren maar aanroepingen
zotte vervoering, beden en wensen
En het plotse verlangen goden te herscheppen
om te kunnen geloven

Emile Verhaeren

goed bezig...

Een anders-dan-anders weekend!
Hubbie (ja, ik weet dat het geen goede spelling is, maar dit vind ik leuker) is een paar dagen naar Barcelona. Vrijdag vertrokken en dinsdag weer thuis.
Dus: tijd voor mezelf…nah…alsof hij anders zoveel beslag op me legt: echt niet, hoor. Het is meer dat wij elkaar aangenaam bezig houden, ha, ha!
Maar het is een lonend weekend tot nu toe, mensen: wat ben ik ijverig geweest!
Vandaag heb ik, om maar wat te noemen, bijna de hele dag geverfd.
Van de week was ik bij een heel mooie brocantezaak waar ze ook krijt- en kalkverf verkopen. Heb daar (behalve een oude verzilverde theepot) ook wat potten verf in verschillende tinten grijs en wit gekocht.
Vandaag vroeg opgestaan: Bruun uitgelaten -dat doet Hubbie dus altijd op zaterdag; verwend nest dat ik ben- (overigens heerlijk zo vroeg in het bos, niemand te zien of te horen!) daarna kwasten en plastic handschoenen gaan kopen en aan de slag gegaan!
Ik heb twee grote gietijzeren tuinvazen in een prachtige kleur grijs geverfd. Daarna een spiegel in oudwit, een houten bloemenbak in weer ander grijs en nog een lege schilderijlijst in grijswit. En last but not least: mijn antieke ladenkastje ook in oudwit. Dit laatste was best eng. Heb tijden getwijfeld: kan ik dat eigenlijk wel doen? Zo’n mooie oude kast overschilderen?
Maar aan de andere kant had ik een beetje genoeg van die donkere kleur en paste hij ook niet zo goed meer in onze slaapkamer, waar hij sinds de verhuizing staat.
Zij gaf me het nodige duwtje. Op haar blog las ik en zag ik dat het resultaat prachtig kan worden. En dat is het ook bij mij geworden!
Toen ik vanmiddag laat de plastic handschoenen uittrok en mijn zere rug strekte was ik wel heel voldaan!
Inmiddels staan de tuinvazen binnen (!) op de vensterbank met lichtgrijze planten erin, staan de spiegel en de lijst op een haltafel, de bloemenbak (met bloemen) op de slaapkamer en ook de ladenkast weer op zijn oude, nieuwe plekje.
Daarna was het uurtje in de zon, met een koel wijntje en een lekkere salade een mooie beloning!
En voor morgen heb ik, behalve een bezoekje aan mijn moeder, ook nog het nodige op mijn to-do list staan.
Vreemd dat ik dit soort aanvallen van fanatiek klus-isme nooit heb als Hubbie er is! Hoe komt dat toch?
Is dat alleen bij mij zo of hebben anderen dat ook? Wie het weet mag het zeggen!

nieuw...

TIJD VOOR IETS NIEUWS!! HOE VINDEN JULLIE HET?

Even wegdromen...

Elk mens heeft recht op zijn afwijkingen, toch?
Nou, mijn afwijking is benevens een hele reeks andere het lezen van boeken over mensen die een leven hebben opgebouwd in een ver, zonnig buitenland.
Nu is met die afwijking op zich nog niet zo veel mis maar voor mij moeten het wel boeken zijn die overlopen van het zuiderlijke savoir vivre!
Hoe romantischer de verhalen zijn, hoe liever het mij is. Ik wil niks lezen over de moeilijkheden en feiten van een dergelijke verhuizing (die natuurlijk helemaal niet zo romantisch zijn maar vaak juist ontmoedigend).
Nee, ik wil lezen over het Goede Leven in Toscane, Umbrie of welke andere Italiaanse regio dan ook. Over een verhuizing naar de Provence of Sardinië. Of naar Andalusië of Murcia. Dondert niet waar het verhaal zich afspeelt zolang het maar gaat over traditionele huizen, culinaire ontdekkingen, vriendelijkheid van de regionale bevolking of welke mooie aspecten van zo'n leven dan ook.
Aan al deze voorwaarden voldoen voor mij de boeken van Marlena de Blasi ruimschoots.
Zij is voormalig kok, journalist, culinair adviseur en recensent en heeft verschillende kookboeken op haar naam staan.
Haar eerste min of meer biografische boek was Duizend dagen in Venetië.
Behalve haar memoires (hoe ze als succesvol culinair journaliste en moeder van twee volwassen kinderen impulsief besluit naar Venetië te verhuizen om daar te trouwen met een “vreemdeling met bosbeskleurige ogen” die ze pas heeft ontmoet) geeft ze ook een aantal recepten.
Het tweede boek heet (hoe verrassend) Duizend dagen in Toscane.
Dit is het verhaal van Marlena en haar echtgenoot in het landelijke Toscane. Hierin beschrijft ze de eeuwenoude tradities van het Toscaanse plattelandsleven. In het najaar ontwaken bij het ochtendgloren om kastanjes, truffels of eekhoorntjesbrood te verzamelen en bij het begin van de winter om druiven en olijven te oogsten. Ook hier wordt het verhaal afgewisseld met recepten.
Boek drie heet “Vrouwe van het Pallazzo”.
Hierin verhuist ze met haar echtgenoot naar Orvieto, een oude stad in Umbrië. Hun zoektocht naar een passend huis (wat uiteindelijk de voormalige balzaal van een vervallen zestiende-eeuws palazzo zal worden) is net zo’n romantisch verhaal en ook hierin ontbreken de recepten niet.

Natuurlijk begrijp ik ook wel dat dit soort boeken wordt geschreven omdat ze zo lekker weglezen. En omdat ze relateren aan een besef dat het leven in het Zuiden meer vervuld is van het Carpe Diem-gevoel dan hier in het nuchtere Noorden.
En uiteraard besef ik ook dat dit weinig te maken heeft met de werkelijkheid van een emigratie.
Maar het is wel heerlijk wegzwijmelen en dat is af en toe best lekker.
In gedachten zie ik mezelf natuurlijk in dezelfde situatie. Dat ik eigenlijk helemaal niet tegen hitte en felle zon kan, vergeet ik voor het gemak maar even. En dat ik weliswaar van koken houd maar er niet aan moet denken om wild zwijn, haas of konijn te bereiden is ook niet zo belangrijk. Evenmin als mijn tegenzin in het voor dag en dauw opstaan om wat dan ook te oogsten.

"Ik woon nu in een veertiende-eeuws palazzo in een Umbrisch heuvelstadje. Ons leven is simpel en vol van rituelen zoals ten minste vier keer per dag naar de bar gaan voor cappuccini, aperitivi, chocolade en sympathie; heel vroeg in de ochtend een paar uur schrijven; rond een uur of negen naar de ochtendmarkten gaan, boodschappen doen voor de lunch en vrienden ontmoeten; lunchen. Na het middagdutje nog even weer een paar uurtjes schrijven, tot het begin van de avond; samen een avondwandelingetje maken; nog wat kleine boodschappen doen voor het avondeten. Uiteindelijk keren we weer terug naar huis waar we dineren, of we gaan uit eten in een van de kleine osteria waar Orvieto beroemd om is."

Zo omschrijft Marlena de Blasi haar huidige leven en dat klinkt best ontspannen, daargelaten of je zo zou willen leven of niet.
Ik vond en vind het heerlijk om me even te laten meenemen in verhalen die zijn doortrokken van de geuren en kleuren van een zonnig buitenland!
Hoe zit dat bij jullie? Waarbij kun je wegdromen of hebben jullie die behoefte eigenlijk niet?

thuis...

Na een paar dagen Istanbul weer thuis.
Istanbul is een prachtige stad met cultuur en historie. We wisten uiteraard dat ze tot Culturele Hoofdstad van 2010 was gekozen maar dat maakt de stad ook ten volle waar!
Er is zo veel te zien en te beleven dat deze vijf dagen niet genoeg waren om zelfs maar alle highlights te bekijken.
In de stad is het een mengeling van europees en islamitisch geklede mannen en vrouwen uit alle landen van de wereld. We spotten mensen uit alle (ook Oost) Europese landen, mensen uit het Midden Oosten, Amerikanen, de onvermijdelijke Japanners met hun cameras. Alleen al deze mengelmoes van nationaliteiten maakt het stadsbeeld de moeite waard.
De stad is heel schoon en goed verzorgd. Uiteraard hebben we het hier over de meer toeristische wijken. Andere wijken hebben we niet gezien maar daar zal het ongetwijfeld anders zijn. Istanbul heeft 15 miljoen geregistreerde inwoners en zomers komen daar nog zo’n vijf miljoen ongeregistreerde inwoners bij in de vorm van tijdelijk personeel voor het toeristenseizoen. Het verkeer is dan ook gigantisch druk. De Turken zijn niet de meest geduldige chauffeurs, toeteren constant, laten niemand voor en glippen in elke kleine ruimte die maar ontstaat in de files. Ik zou duizend doden sterven als ik er zou moeten rijden!
De gids vertelde ons dat 99% van de Turken Islamiet is. Maar slechts 25% bidt elke dag vijf maal, zoals voorgeschreven. Istanbul heeft vele honderden moskeeen en de oproepen tot gebed komen van alle kanten uit de luidsprekers.
Raar ook om je te realiseren dat maar 4% van Turkije eigenlijk in het continent Europa ligt, de overige 96% ligt op het continent Azië.
We zagen het Topkapi Paleis, de Blauwe Moskee, de Hagia Sophia, we maakten een hop-on, hop-off bustour van een paar uur, we maakten een lange boottocht op de Bosporis en zagen beide stadshelften liggen op de verschillende continenten. We slenterden uren in de Grand Bazaar en keken onze ogen uit. Er zijn hier zo´n 65 straatjes met tussen de drieduizend en vierduizend kraampjes met allerlei koopwaar: tapijten, leer, juwelen, antiek, kleding en dat alles in een mix van echt en/of nep! Overal in de stad zijn prachtige straatjes en steegjes met restaurantjes, bars, kroegen en overal waar je hier ook maar kijkt zijn terrassen. Ondanks de decente kleding zorgden de looks en long legs van oudste voor veel verhoogd Turks testosteron gedurende deze dagen:-) Dat op zich was al goed voor vele grappige momenten (en heel soms voor een vervelend moment).
Heerlijk om een paar dagen samen te zijn met je volwassen kind; dat komt niet meer zo vaak voor natuurlijk. We hebben samen genoten van de natuur, cultuur, gastvrijheid en last but not least de gastronomie van Istanbul. We hebben gelachen om herinneringen, stilgestaan bij oud leed, ons verheugd om hedendaags begrip en geluk.
We hebben op dakterrassen met een duizelingwekkend uitzicht gegeten, we hebben “gechilled” (jawel..) op Turkse zitkussens in een club met een glazen vloer waaronder de restanten van een eeuwenoud stadspaleis zichtbaar waren. We hebben een uitgebreide behandeling bij een authentieke hamam meegemaakt en dat was werkelijk een sensatie!
We hebben vele kilometers gelopen, rondgekeken, sfeer geproefd en gekletst.
Kortom: deze korte vakantie was een heerlijke belevenis en een traditie die we zeker in stand zullen houden!

even weg...

Ik ben een paar dagen niet online.
Dat is best wennen voor me want ik ben verslaafd dat hoort zo onderhand bij mijn vaste dagritme.
Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik even mijn twee postboxen open en de vele mails beantwoord, mijn blog bijwerk en commentaren lees, interessante weblogs lees en daar eventueel commentaren plaats, et cetera.
De reden dat ik er even niet ben is gelukkig een fijne: ik ga een paar dagen naar Istanbul met oudste dochter.
Heerlijk om er even tussenuit te zijn en een paar dagen een “moeder/dochter-ding” (zoals oudste het noemt) te doen.
We hebben een leuk hotelletje vlakbij de Blauwe Moskee gereserveerd en we verheugen ons er enorm op.
In de reisgids hebben we al een keuze gemaakt wat we gaan bekijken en gaan doen. En ook het vooruitzicht om eind van deze week op een terrasje in de zon te zitten is helemaal niet verkeerd!
Tot over een weekje!
Allaha ismarladik!

advertentie...

Zag ik van de week ergens en wilde ik jullie niet onthouden!

pais en vree...

Vanuit mijn werkkamer heb ik een mooi uitzicht over de achtertuin.
Er is momenteel heel veel leven in deze tuin. En daar heb ik ook heel veel plezier in.
Buiten alles wat uitbot en bloeit zijn het vooral de dieren die het zo leuk maken. Gisteren, juist toen ik ging zitten om een “stukje” te schrijven, vloog er laag over het dak een eendenpaar de vijver in. Zo’n idioot, maar heerlijk gezicht: twee eenden in deze bosvijver!
Ik herinner me dat ze ook verleden jaar een paar dagen in deze vijver hebben gelogeerd, tenminste: ik denk dat het dezelfde eenden waren! Op een dag waren ze ineens weer verdwenen. Zouden ze onze vijver als een soort midweekarrangement beschouwen?
Verder is ook alles in de tuin prachtig om te zien… de insecten boven de vijver waar de bladeren van de waterlelie zich al stevig aan het ontwikkelen zijn, allerlei insecten in struiken en bomen, de eekhoorns en konijnen en de vogels…vooral de vogels.
En hoewel ik soms baal van alle flodders die ze op de ruiten, terrasstoelen en –tafels en de terrassen zelf achterlaten, is het wel leuk ze van dichtbij te kunnen bekijken. Zo nu en dan neem ik daar de tijd voor. Met behulp van mijn vogelboek en een kijkertje ga ik ze zo langzamerhand een beetje herkennen.
Er zijn o.a. verschillende soorten mezen, mussen, roodborstjes, merels, boomklevertjes en de onvermijdelijke vlaamse gaaien. Er zit zelfs wel eens een reiger in een boom: idioot gezicht zo’n grote vogel op een wiebelende tak.
Verleden week toen ik me, moe van een vervelende autorit plus een tergend langzame wandeling met Bruun, heerlijk in een luie stoel wilde laten zakken, zag ik van veraf een libelle(tje) boven het water. Het leek me wel heel vroeg maar hij (of zij, dat zag ik niet zo snel) had het wel naar de zin, zo te zien.
Bruun, de hond, vindt het allemaal minder gezellig. Hij staat vaak voor de glazen terrasdeuren te blaffen naar al dat gefladder in de tuin. Ik durf hem vaak niet eens los te laten; met zijn Jack Russell jachtinstinct jaagt hij alle dieren op.
Maarre.. denkt nu menigeen.. vogeltjes kijken?
Was dat niet iets voor oude mensen?
Ja, dat dacht ik eigenlijk ook altijd. Grappig toch dat je klaarblijkelijk ook vanzelf “oude-mensen-hobbies” krijgt en ze nog leuk vindt ook!
Zo ontdek je ook nog kanten aan jezelf die niet echt voor de hand liggen (maar ik heb nog geen onbedwingbare neiging tot theezakjeskaarten maken of zo, hoor!)
Nee, naast al deze pais en vree in de tuin is er genoeg opwinding en drukte in dit 50+ leven, hoor. Soms meer dan me lief is! Juist daarom vind ik het thuiskomen in dit huis en deze tuin zo heerlijk!

jong en/of oud...

Een paar weken geleden hadden een vriendin en ik een gesprek over midlife in het algemeen en dat van ons in het bijzonder. Net als deze vriendin ben ik een gevorderde midlifer en dit onderwerp komt dan ook steeds vaker voor in onze conversaties.
Nu zijn die gesprekken echt geen kommer en kwel hoor! Ze zijn zeker niet somber of negatief en hebben ook geen hoog “vroeger was alles beter” gehalte. Het gaat niet over verlies maar eerder over de (toegevoegde) waarden van sommige aspecten van de middelbare leeftijd. Want je zult versteld staan van wat na je 50ste in je hoofd omgaat en wat er allemaal nog in je leven gebeurt!
Ik kan niet voor iedereen spreken maar ik vind dit een boeiende tijd in mijn leven.
Op onze leeftijd lijkt het of je meer dan ooit keuzes maakt. Keuzes wat betreft je huwelijk, je familie, je vrienden, je gezondheid, je werk, je hobby’s. Stukje bij beetje krijgt alles een plaats en kun je beter zien wat werkelijk belangrijk is. Wat de moeite waard is om te blijven, wat veranderd moet worden, wat niet werkt of wat weg moet. Ik moest wel lachen toen mijn vriendin zei: "Ik dacht dat het leven na de je 50ste makkelijker zou worden, maar ik ben drukker dan ooit en niet alleen met praktische zaken”. Ik wist precies wat ze bedoelde.
De grens naar senioriteit lijkt op allerlei fronten steeds verder te worden opgetrokken; we lijken jonger dan onze moeders of oma’s op deze leeftijd. Als ik bijvoorbeeld de foto van mijn oma bekijk vind ik (geheel onbevooroordeeld) dat ik op mijn leeftijd jonger lijk dan zij op haar vijfendertigste.
Ons leven heeft nog veel mogelijkheden en (als het allemaal meezit) hebben we ook het geld, het inzicht en het zelfbewustzijn om die mogelijkheden te benutten.
Vaak kunnen we dat ook omdat we op deze leeftijd meer bagage hebben en niet meer zo naïef en onzeker zijn als toen we jonger waren. Je kunt je eigen keuzes maken en hoeft niets meer te doen waar je geen zin in hebt.
Ik zie dat laatste ook binnen de chapters van de Red Hat Society. De durf en het plezier van de leden om dingen te doen en activiteiten te ontplooien die niet echt “midlife” zijn is ontzettend leuk om gade te slaan.
Een groep in het paars geklede dames met joyeuze rode hoeden op geeft voorbijgangers een vrolijk gevoel en we horen vaak dat ze niet geloven dat we allemaal (ver) boven de vijftig zijn.
Hoewel: deze laatste opmerking is misschien ook wel meer leeftijdsgebonden dan we denken. Ik hoorde op een landelijke bijeenkomst van een andere Red Hatter dat haar buurvrouw had opgemerkt dat ze “toch zo’n mooie groep vrouwen waren die er zo goed uitzagen”.
Waarop buurvrouw’s dochtertje van tien zei: “maar dat zijn toch gewoon oude mevrouwen met een paarse jurk aan?”
Tja…

elke maand een gedicht: mei 2010...

MEI

Wanneer ik u een goede raad mag geven:
De vlier bloeit, het is Mei. Vooruit, pluk vlier!
Het is niet zo vaak Mei meer in uw leven,
misschien nog dertig keer, misschien nog vier.

U kunt die tijd natuurlijk ook benutten
door de courant te lezen hier op aard.
Er zijn zeer veel couranten hier beneden,
maar zijn ze, achteraf, de moeite waard...

Want als u strakjes binnen wordt gelaten,
daarginder op die ster, in het portiek,
dan zult ergens over moeten praten
en niet zo heel veel over politiek.

Als u de E.E.G. daar gaat bespreken,
dan luisteren ze weliswaar beleefd,
maar 't zijn daar op die ster volslagen leken,
ze weten echt niet waar u 't over heeft.

Vertel hun dus maar niets van filmjournalen,
zeg überhaupt maar niets van Polygoon.
Begin maar liever over nachtegalen,
die kennen ze. Vertel hun maar gewoon

hoe lief de merels zijn op deze aarde
in Mei. En hoe 't met de seringen staat.
Dan strijken ze daar zachtjes langs hun baarden
en zeggen: Ja, zo was het. Inderdaad.

En daarom moet u voor die tijd wel weten
hoe pruimenbloesem ritselt als het waait,
en hoe de vlier bloeit. U moet niet vergeten:
de Meien zijn betrekk'lijk dun gezaaid.

Annie M.G. Schmidt