anyone who keeps the ability to see beauty never grows old - Franz Kafka



donderdag 30 juli 2009

De Stem....

Wij hebben vakantie! Alweer… hoor ik sommige lezers denken!
Ja, dat is zo fijn van werken aan een Hogeschool; de zomersluiting is er voor iedereen!
We genieten van onze veranda en tuin, we klungelen een beetje rondom huis, lezen stapels kranten en boeken weg, gaan naar leuke kleine dorpjes in Friesland en Limburg; wandelen aan zee, bezoeken veel, héél veel terrasjes, kortom: we doen waar we op dat moment zin in hebben.
Maar vreemd genoeg steekt er soms ook een vaag schuldgevoel de kop op: Moeten We Niet Wat Nuttigs Doen? Klussen die zijn blijven liggen….? Naar een lezing, tentoonstelling, weet ik veel…? STRIJKEN….!? Op bezoek bij… vul maar in….?
Tja: is dat een probleem van ons: 50-plussers? Opgevoed met het idee dat “ledigheid des duivels oorkussen” is? (Ik wel!)
Ik houd dan ook regelmatig discussies met mijn innerlijke opzichter! Wie de discussie wint, wisselt nog al eens. Na een paar glazen wijn zijn míjn argumenten meestal voldoende doorslaggevend om haar (hem?) het zwijgen op te leggen!
Ik beloof mezelf dat ik de hele vakantie doof ben voor De Stem! Wat denkt zij/hij wel: ík maak zelf wel uit wat ik doe of laat! Toch?
Maar goed....eerst moet ik nog even de wasmachine uitruimen....!

vrijdag 24 juli 2009

Calendar Girls versus Prime Suspect

Van de week zat ik naar een aflevering van Prime Suspect met Helen Mirren te kijken. Ze speelt hierin de hoofdrol als Superintendant Jane Tennyson.
De serie sloeg destijds in Engeland in als een bom en dat is niet verwonderlijk; Helen won met haar rol diverse prijzen, waaronder drie BAFTA’s!
Ik vind het bepaald geen doorsnee thriller. Het karakter Jane Tennyson is feilbaar, iets dat je niet zo snel ziet in TV-series. In de aflevering (herhaling) die ik zag staat ze enkele weken voor haar pensioen. Ze heeft het bijzonder moeilijk en grijpt naar de fles. Door haar persoonlijke crisis zet ze haar, bijna afgesloten, carrière op het spel.
Toen ik naar een filmpje zocht van Prime Suspect stuitte ik ook op een stukje uit Calendar Girls. Ik heb destijds heel erg van deze film genoten en de vriendschap onder de vrouwen in Calendar Girls deed me erg denken aan de vriendschappen tussen Red Hat Vrouwen.
Daarom kies ik toch maar voor een fragment uit Calendar Girls i.p.v. Prime Suspect, al was het maar voor de rode hoedjes (mutsjes) aan het eind van dit fragment!

zondag 19 juli 2009

Tuin van de Queen en De Kleine Prins....

Bij ons vorige huis, een herenhuis uit 1938, hoorde een statige tuin met perken en borders. Ik probeerde op kleur te tuinieren en had o.a. veel rozen, hydrangea’s en lavendel.
Nu, in ons huis hier in het bos, hebben we uiteraard rondom ons heen overal bostuin. De tuin wordt omsloten door heel hoge naald- en loofbomen en rododendrons.
Het is wel wennen aan het tuinieren in deze tuin.
Je moet eindeloos onkruid wieden want er zijn bomen en struiken weggehaald en alle opengevallen plekken vullen zich in no-time met onkruid. De varens woekeren, zuring, judaspenning, vingerhoedskruid en wat al niet meer komt overal op en in de vijver groeien de onderwaterplanten als idioten! Nu is tuinieren wel een grote hobby maar om nu dag aan dag met je achterste omhoog onkruid uit te staan trekken is weer iets geheel anders, wat mij betreft! Dat is een oneerlijke strijd waarvan de uitkomst bij voorbaat al bekend is.
Over een aantal plekken heb ik dan ook niet eens een oorlogsverklaring afgelegd; ik geef me bij voorbaat over! Gelukkig komt binnenkort hulp en gezamenlijk krijgen we ze er wel onder, daar ben ik zeker van!

Het gevecht om toch de mooie bossfeer te blijven behouden maar wel de tuin zoveel mogelijk onkruidvrij te houden deed mij denken aan de verhaaltjes uit Le Petit Prince: Nu waren er enkele verschrikkelijke zaden op de planeet van de kleine prins en dat waren de zaden van de Baobab. De bodem van de planeet was ermee besmet. Een Baobab is iets dat je nooit meer kwijt raakt als je ze te laat bemerkt. Ze spreiden zich uit over de gehele planeet. Ze boren stevig door met hun wortels. En als de planeet te klein is, en de Baobabs te veel, dan zullen ze hem in stukken splijten…
(de ietwat wankele vertaling is van mij, voor als je het je afvroeg!)

Verderop in het boekje komt, zoals je weet, de dag waarop de kleine prins besluit weg te gaan van zijn planeet. Hij ruimt z'n planeet op, trekt de laatste sprietjes van de Baobab uit, veegt z'n vulkanen schoon en wil een stolp over de bloem zetten. Dan vraagt de bloem hem vergiffenis en zegt dat ze zich dwaas heeft aangesteld.

Kijk: op dat moment wacht ik nu ook!!

donderdag 16 juli 2009

Elke maand een gedicht: juli: Zuidafrikaanse overpeinzing....

ROSA ROSARUM

Kom naar my tuin waar die donkerrooi rose
Duist’re geheime vertrou aan die nag;
Sonnestraal-kusse en suidewind-kose.
Drome en liefde die lang somerdag.

Kom in die soel someraande en luister
Wanneer die nagwind hul drome verklaar -
Na die veelvuldige blommegefluister,
Bloesem en bloeisel en blad altegaar

Kom waar die lelie - die blanke, die reine -
Skugter haar bloesem ontbloot aan die maan,
Blou miosotis - die slanke, die kleine -
Met haar vergeet-my-nie-ogies betraan.

Kom als die maanblom - wit sy en satyne -
Als ’n vorstinne verskyn in haar prag.
Onder die wierook van roos en jasmyne -
Skoonste juweel op die bors van die nag!


A.G. Visser

vrijdag 10 juli 2009

Topmodel or not...?

In MokkaMarketing, een blad dat zich richt op 50+ plussers staat een artikel over een topmodel van 80 jaar!!
Tja, dat gaan wij (spreek voor jezelf, mens!) natuurlijk nooit meer halen! Hoewel: ik heb natuurlijk nog wel 22 jaar te gaan! Tweeëntwintig jaar lijnen??
Al die etentjes, gezellige lunches, heerlijke wijntjes, om maar eens wat te noemen, zouden mijn neus voorbij moeten gaan als ik hier nog ooit bij in de buurt wil komen. Moet een mens dat willen?
We hebben nét door onderzoekers horen beweren dat samen uitgaan zo óntzettend goed voor ons is!!
Maar ik vind het wel helemaal geweldig dat het allemaal kan tegenwoordig.
"30 is het nieuwe 20; 40 is het nieuwe 30; 50 is het nieuwe 40! " Ja, ja....
Daarboven is het helemaal niet meer bij te houden!

maandag 6 juli 2009

Een poosje Madeira... my dear!

Het was heerlijk!!
Manlief en ik waren met vakantie naar Madeira! Ongelofelijk mooi eiland met een prachtige natuur!
We huurden er een huisje op palen (soort veredelde boomhut, zie boven!) in een zeer groene omgeving in Quinta das Eiras op 700 m. hoogte in de bergen. Huisje was schattig, nadeel van de hoogte was wel dat het er behoorlijk vochtig was!
Het eiland is natuurlijk klein: de totale oppervlakte is 740 km2; het is ongeveer zo groot als de provincie Utrecht. Je zou zeggen: je bent zo uitgekeken. Maar niets is minder waar!
Rein en ik hebben met ons gehuurde Cleootje ruim 1000 km. gereden! We hebben het eiland dan ook van Oost naar West en van Noord naar Zuid verkend. Over de berghellingen en door de diepe dalen. Regelmatig eruit voor sight-seeing, bezienswaardigheden, dorpskerken, culturele evenementen en niet in de laatste plaats voor "um chinesa" (soort cappucino), lunch en diner. Best wel goede wegen, behalve echt hoog in de bergen.
Madeira heeft een adembenemend landschap, kleine stille bergdorpen, mooie steden en van waaruit je ook kijkt: de felblauwe zee en de indrukwekkende valleien en bergen. De hoogteverschillen zijn echt behoorlijk; de hoogste berg is de Pico Ruivo van 1862 mtr. Bij elke 100 mtr. daalt de temperatuur ongeveer 1 graad!
Dat Madeira een bloemeneiland wordt genoemd was ons wel bekend maar dat het zo'n schitterende vegetatie heeft hadden we niet verwacht!
Ik heb alles wat ik herkende in mijn agenda opgeschreven; vier bladzijden vol! In de bermen (en ik bedoel dus ook de bermen hoog op de bergen waar nauwelijks huizen staan!) bloeien gewoon in het wild: fuhsia's, crocosmia's, mexicaanse madelieven in grote roze wolken en vooral veel hortensia's en agapantussen. Overal waar je maar kijkt zie je blauwe en witte agapantussen! Hele bergenhellingen en -bermen vol! Terwijl we in Nederland voor drie armzalige bolletje in een zakje 5.95 euro betalen, staan ze daar gewoon als onkruid te woekeren!
In de tuinen en parken veel oleanders in alle kleuren (zag zelfs een écht gele!) en bougainvillea, geraniums van 1.50 m. hoog, varens met boomdikke stammen, ficussen, crotons en cotoneasters (niet in de bloempotformaten zoals wij die kennen maar in manshoge struiken). Echt geweldig!
Ook de levada's (met de natuurlijk gevormde wandelpaden langs deze irrigatiekanalen) zijn het noemen waard. Het merendeel van de toeristen komt er ook om te wandelen.
Juist in de tijd dat wij er verbleven waren er de eilandfeesten. Op elk dorpspleintje van het eiland waren er overdag en 's avonds feestelijkheden, uiteenlopend van heavy popmuziek tot volksdans en -zang (grappig om te zien dat de plaatselijke jeugd in volksdansornaat stond te housen op de popmuziek!) en vuurwerk.
En ik ben bovendien helemaal verliefd geworden op het borduurwerk in Madeira!
Wat een prachtige handgeborduurde tafelkleden, lopers, servetten, etc. Ragfijn weefsel met heel delicaat kant en/of borduursel. Allemaal gemaakt door de Madeiraanse(?) vrouwen en beschermd met het echtheidszegel van wijlen Elizabeth Phelps, die hier ooit een borduurschool oprichtte voor de vrouwen van het eiland. Het borduurwerk heeft al veel prijzen behaald o.a. op de International World Trade Exhibition in Londen.
Verder hebben we ook zeer genoten van de plaatselijke keuken en de wijnen en likeuren van Madeira! Zo zeer zelfs dat we de laatste dag rond dinertijd gewoon met een bakje muesli en ons boek zijn thuisgebleven want we konden geen restaurant meer zien!
Kortom: het was een heerlijke vakantie op een prachtplek! Maar dát hadden jullie vast al begrepen!
Adeus!