afscheid...

Ook ik heb besloten voorlopig met mijn blog te stoppen.
Ik kan de motivatie niet meer opbrengen om een post te maken.
Omdat ik niet weet of dit voorgoed is laat ik mijn blog wel online staan.
Mocht ik ooit weer zin krijgen het blog opnieuw op te starten, dan laat ik het wel via de andere sociale media weten.
Ik dank jullie allemaal voor de lieve en fijne berichtjes op dit blog.
Heb er van genoten en enorm gewaardeerd.
Niet VAARWEL dus, maar wie weet TOT ZIENS!

 

update...

Ik krijg veel vragen via mail en FB over hoe ik me momenteel voel. Zo mooi, al die meelevende mensen, die ik soms niet eens persoonlijk ken. Ik kreeg zelfs kaartjes in mijn brievenbus van bloglezeressen, is dat niet ontzettend lief!
Allemaal ontzettend bedankt. Het heeft me echt gesterkt dat zo veel mensen begrepen hoe je je als moeder en oma voelt in deze situatie.
Nog steeds staat mijn hoofd niet naar interieur en/of decoratie.
Ik vraag me af of dit nog terug zal komen en of het me ooit weer zó zal interesseren als voorheen.
Ik bezoek soms nog wel woonwinkels, antiekzaken en marktjes. Maar de echte belangstelling blijft uit... integendeel: ik erger me vaak aan alle zelfde items die ik overal weer opnieuw tegenkom. Of ik nu in Noord Holland naar een woonwinkel ga of in Limburg: ik zie veel dezelfde meubels en decoraties.
Ik ben dan altijd weer blij dat de Potstal in Valburg niet ver van mijn dorp vandaan is. Daar zie ik, tussen enkele bekende items, gelukkig ook veel stoer brocante en antiek dat wél origineel is.
Maar zoals gezegd ligt het woongebeuren me nog niet direct dicht aan het hart.
Ook mijn blog heb ik dus niet echt bijgehouden, de laatste tijd.
Ik heb weinig te melden...er is bijna niets nieuws in huis gekomen: zelfs de nieuwe dadeltakken heb ik aan me voorbij laten gaan, ha, ha!
Manlief had reces en we zijn er wel vaak op uit getrokken. Meestal is dat leuk en hebben we het erg naar onze zin. Maar dan soms, ineens...hoor ik mensen over hun kleinkinderen praten, of zie opa's en oma's bezig met de kleintjes of soms zelfs helemaal uit het niets...dan overvalt het me weer. Dan ben ik zo verdrietig en kan me met moeite goedhouden en dat soms zelfs niet eens.
We krijgen dagelijks filmpjes en foto's en we whatsappen en Facetimen. Gelukkig hebben we zo een beeld hoe het gaat. En dat is gelukkig heel goed.
Mijn jongste dochter, die weet hoe moeilijk we het af en toe hebben, nodigt ons vaak uit en organiseert vaak wat voor ons, zo lief. We hebben dan ook al veel leuke dingen met zijn vieren ondernomen. Volgende week gaan we weer een paar dagen naar de Champagnestreek, voor wat proefsessies en om wat sightseeing te doen. Dat is natuurlijk heerlijk.
Met zijn tweeën of met anderen ondernemen we regelmatig leuke dingen, afleiding is er dus volop.
En het gewone leven begint weer zo langzaam op gang te komen: vakanties voorbij, werk, cursussen en clubs beginnen weer en we gaan richting herfst en winter. We leven echt naar december toe. Er zijn al heel wat boeken over Australie en Sydney in huis.
Enfin....
Ik heb me voorgenomen dat dit het laatste blog is waar ik het over andere dingen heb dan wonen.
Maar of wonen op zich ooit nog een blog oplevert is de vraag :-)
Liefs,
Janny

vreemde zomer...

Tot nu toe was dit een vreemde zomer… niet alleen wat weersomstandigheden betreft.

Ook in ons persoonlijke leven wisselden teleurstellingen en onverwachte wendingen af met fijne en goede momenten. Slecht nieuws en heel mooie gebeurtenissen. 

Als gevolg van zo’n onverwachte wending zijn onze plannen voor de komende jaren veranderd. Binnenkort moeten we afscheid nemen van wat ons heel dierbaar is. Dat is wat ons bezig houdt op dit moment... en eerlijk gezegd, het is niet leuk.

Mijn hoofd is gevuld met vragen en zorgen. Het verdriet heeft mijn focus, mijn energie en mijn anders best optimistische aard aangetast.

Als ik denk aan alles wat er aan leuke dingen in mijn agenda staat is toch de glans er wat vanaf. Het besef dat degenen waar je zo van houdt al heel snel aan de andere kant van de wereld gaan wonen doet nog steeds erg pijn. Het zal tijd kosten om daar aan te wennen.

Elke foto van iemand met kleinkinderen treft me op dit moment recht in mijn ziel, in het besef dat onze kleinzoon, dochter en schoonzoon binnenkort geen onderdeel meer zullen uitmaken van óns dagelijkse leven.

Natuurlijk praten we hier over met anderen die dit ook meemaken in hun leven. Voor sommige families is dit geen issue, die zijn gewend aan familie en geliefden die over de wereld zwerven, ze zijn ermee opgegroeid. Voor de meesten (en zeker mensen in dezelfde periode van hun leven als wij) is het wel degelijk een schrikbeeld hun kinderen en kleinkinderen veraf te hebben wonen.

Er zal ongetwijfeld berusting komen…je verandert niks aan de omstandigheden. Bovendien hebben we gelukkig in deze familie de eigenschap dat we van alles wat ons overkomt het beste willen maken.
En soms…in een ogenblik, kan ik me ook wel bedenken dat we gebruik moeten maken van wat op ons pad komt: zelf gekozen of gekozen door een ander.

We kregen alvast een ticket om in december over te vliegen…dat maakt dat we daar in elk geval naar uit kunnen kijken. We hebben het plan om, naast het familiebezoek, een camper te huren om ook wat van Australie te gaan verkennen.

Ik hoop echt dat de tijd me zal leren deze verdrietige gevoelens om te zetten in meer constructieve gevoelens, want we moeten door….en het liefst op een zo goed mogelijke manier.

rollercoaster...

Normaal gesproken plaats ik niet veel privé-berichten hier.
Er zijn echter veel mensen die willen weten waarom ik nog weinig zichtbaar ben op blogs en FB. Ook mijn plaatje met spreuk op FB riep begrijpelijk vragen op.
Tja...momenteel zit ik in een rollercoaster aan gevoelens.
Waren het tot voor kort fijne gevoelens met als hoogtepunt het huwelijk van onze jongste dochter, eind juni....nu is dat opeens totaal anders.
Uiteraard is het heerlijk dat onze jongste de man trouwt waar ze van houdt en een toekomst met hem bezegelt met een huwelijk (ze wonen al een aantal jaren samen). Daar kijken we ook echt naar uit en daar gaan we echt van genieten.
Maar pasgeleden hoorden we dat onze oudste dochter met man en kind binnenkort naar Australie vertrekt.
En dat hakt er onvoorstelbaar in!
Het is al triest je kind weg te zien gaan, maar hiermee zal ook ons enige kleinkind, Ernst, uit het dagelijkse leven verdwijnen.
Mochten we de afgelopen drie jaar van dichtbij meemaken hoe leuk hij opgroeide, wat een slim en lief manneke het werd en voelen hoezeer we een fijne band met hem hebben...dat zal veranderen.
Natuurlijk is er Skype of Facetime en natuurlijk zullen we er op bezoek gaan, maar dat neemt niet weg dat zo'n jong kindje herinneringen nog niet opslaat en dat opa en oma zo dadelijk een abstract gegeven voor hem zullen worden. Kindjes van drie.....dat is logisch.
Het manneke nú te zien en te weten dat hij binnenkort niet meer zal binnenstormen met zijn lach en grote verhalen, dat doet onvoorstelbaar veel pijn.
Slechts één van de mensen in mijn omgeving die ik het vertelde begon het bekende verhaal over loslaten. Gelukkig maar één, (want ik kan het nu echt even niet horen!) de rest begrijpt dat het naast dit theoretische verhaal gewoon ook heel erg moeilijk is. Al gun je je kinderen alles in de wereld, het is wel heel wrang als dat aan het ándere eind van de wereld is.
In mijn  hoofd stormen nog allerlei gevoelens. Allereerst heel veel verdriet, maar ik voel ook bittere emoties.....en ik voel me vaak verward en onmachtig. Van mensen die dit ook hebben meegemaakt hoorde ik dat het een normale reactie is. De laatsten zullen slijten in de loop der tijd, maar het verdriet blijft, zeggen ze.
We zullen het zien.
Helaas.

zuidwaarts en weer terug...

We zijn deze week weer een paar dagen in Limburg geweest. Onze-altijd-favoriete-provincie-met-onze-altijd-favoriete-stad-Maastricht!

We logeerden in kasteelhotel Vaeshartelt in Maastricht. Een prachtige locatie en hier vierden we de dertiende april het feit dat we 43 jaar getrouwd waren!

De foto's zijn van diverse websites, maar geven een mooie indruk. Het is weliswaar heel groot en er waren veel gasten, maar op zich merkten we daar niet heel van, want alles was gelijkmatig verdeeld over de diverse vleugels. Prima stekje om een paar dagen te vertoeven dus.

Natuurlijk deden we ook weer de woonwinkels aan die binnen ons bereik lagen. Had me wel voorgenomen niet te veel te bezoeken want Rein's hobby is het niet bepaald en daar moet je toch ook rekening mee houden (tenslotte wil ik nog wel wat jaartjes door met hem, ha, ha!)
Op de heenweg gingen we nog even naar Baarlo, naar Hoeve Hofackers. Ik ben er vaker geweest en voor mij is het nu écht duidelijk: ik ga er niet meer naar toe. Vorige keren vond ik het er kil en ongezellig en nu had ik dat gevoel weer. Niet hartelijk en ook niet bepaald origineel: ik heb werkelijk níets gezien dat ik al niet kende.
Op de laatste dag gingen we nog naar de twee panden van het Hogehuys Kessenich en daar werden we wél blij van. Wat een leuke winkels en wat een vriendelijke ontvangst. Ik kocht er een paar houten lepels, een toef en een linnen keukendoek. Het was dat ik niet meer mocht van mezelf maar er was veel meer dat ik in de bagageruimte van onze auto had willen gooien, zulke leuke spullen zag ik daar.
Ook deze foto's komen van hun eigen website.

 

 

 
                                
 

 

De gedroogde toef ligt voorlopig op de sidetable. Maar die verhuist ongetwijfeld nog wel eens :-)

Op een van de dagen gingen we ook even shoppen-met-een-doel in Maastricht en ditmaal ook in de outlet Maasmechelen. Onze jongste dochter trouwt in juni in Denemarken en we wilden beiden een outfit hiervoor. Rein slaagde in Maasmechelen en ik in Maastricht. Zo fijn dat we nu in elk geval onze kleding in huis hebben.

Wij hebben een paar erg leuke dagen gehad en boften ontzettend met het weer. We konden ruimschoots gebruik maken van de zonnige en leuke terrasjes in Maastricht.

Nog even iets anders dan: een aantal weken geleden kocht ik een keukenrek dat op maat werd gemaakt om tussen de twee keukenramen te hangen.
In de keuken is weinig muurruimte om een groot rek (wat ik het liefst had) te hangen. Daarom maar een kleintje dat precies de breedte van de kleine muur boven mijn spoelbak beslaat.
Een paar koperen pannetjes, de doek van het Hogehuys en wat zeep en kruiden, meer kan er eigenlijk niet aan de haken hangen. Bovenop staan een paar houten schalen.



Geen blikbepalende verandering maar toch een leuke plekje om mee te decoreren!

klein beetje voorjaar...

Een klein beetje voorjaar lijkt het wel, vandaag...
Na alle regenachtige en grijze dagen van afgelopen weken een verademing om te zien dat de lucht nu helder en prachtig babyblauw is.
In de tuin zie ik al de nodige voorjaarsbloeiers opschieten. De afgelopen weken ben ik echter weinig in de tuin geweest, want behalve het akelige weer weerhield ook mijn pijnlijke heup mij enigszins van spontane acties. Gevolg van artrose.
Inmiddels weet ik dat ik een heupprothese ("nieuwe heup") zal krijgen.
Dat zal echter pas in juli of daarna plaatsvinden, want eerst gaan we in juni nog met vakantie naar de Provence en daarna naar Denemarken waar onze jongste dochter gaat trouwen (voor de wet, met aangesloten een leuk familieweekend in een strandhotel; de Toscanebruiloft zal volgend jaar plaatsvinden) en dat wil ik allemaal liever niet op krukken meemaken!

Ik had nog foto's liggen van de tinnen borden, die ergens aan de orde kwamen.
Ben dol op tinnen borden en ik heb er best veel. In de keuken, onder de windlichten, gewoon als decoratie.
Het meest mooi vind ik de drie die op de sidetable staan opgestapeld. Het zijn echt antieke, met monogram van de desbetreffende eigenaar erin. Ze zijn altijd de ondergrond voor iets leuks: een bosje bloemen, een plantje, wat mos, bolletjes of wat dan ook.

Dan staat er nog een onder mijn nieuwe windlicht dat ik bij Chopard kocht. Het is een donkergrijs glazen windlicht met een zilver/paarlemoer binnenkant. Het geeft prachtig licht 's avonds. Ben er zo blij mee!

 

Er staan ook drie tinnen borden in de etagère in de keuken. Daar liggen wat broden voor de sier op (het heeft heel wat overredingskracht gekost om aan Ernst duidelijk te maken dat je deze écht niet kan eten...hij vindt ze er lekkerder uitzien dan zijn gewone boterham, ha, ha).

Enfin..tot zo ver mijn verhaal over de tinnen borden.

Fijn weekend allemaal.

Het ziet er naar uit dat we dit lekker buiten kunnen doorbrengen!

er even tussenuit....

Eén van de leukste dingen om te doen vind ik het zo nu en dan logeren in een fijne B&B, het liefst in één van de Erfgoed Logies; vaak vind ik dat leuker dan een lange vakantie.  We doen dat dan ook nogal eens.

Afgelopen week gingen we richting Brabant. Wel eerder waren we er doorheen gereden, meestal op weg naar het buitenland, maar echt langere tijd waren we er nooit geweest. We hadden beiden eigenlijk niet zo'n goed beeld van Brabant, ondanks de verkenning op Internet bleef het een beetje wazig wat we konden verwachten.

Nou, dat beeld is nu behoorlijk gunstig bijgesteld.

We logeerden in Hoogeloon, in Gasterij Landschot, een mooie B&B met een natuurspa. Clean en helder, strak en natuurlijk. Gebaseerd op een natuurlijke manier van leven, heel sympathiek geleid en met een verzorging van eerlijke en regionale producten.

(Foto's komen van hun site).

 

   

We verkenden het Brabantse land uitgebreid; het gebied waar we zaten was prachtig, zelfs in de winter. Veel bos en veel boerderijen, al dan niet prachtig verbouwd. Wat ons opviel waren de langgevel huizen/boerderijen met gedeeltelijk gepotdekselde zwarte wanden. Ik vond ze prachtig.

Leuke kleine dorpjes, met gezellige restaurantjes en cafeetjes.

We vermaakten ons uitstekend.

We gingen ook een middag naar Antwerpen, dat vinden we allebei een heel leuke stad.
Slenteren door de brede straten met prachtige winkels in mooie historische panden. Hier en daar eens naar binnen, vooral de mooie kledingzaken hebben we aangedaan (en natuurlijk niet met lege handen verlaten, ha, ha!) Koffietje en/of glaasje ergens....
De achterafstraatjes die we nog in gedachten hadden van vorige keer, konden we dit keer niet meer aandoen ivm tijdgebrek.
Helaas waren we in ons enthousiasme vergeten hoe druk Antwerpen is in het spitsuur. Het duurde dan ook zo'n anderhalf uur voor we weer op de snelweg terug zaten. Om bij de grens weer een enorme file tegen te komen :-) Ach ja....het was het allemaal waard!

Eén van de dagen gingen we, na een verkennende tocht in de omgeving, naar een tweetal woonwinkels waar ik altijd al eens naar toe wilde, nl. Het Markthuys in resp. Etten-Leur en in Zundert. Ook het Potterieke stond op mijn lijst, maar klaarblijkelijk kun je daar niet zo terecht: het was een ruimte bij een huis in een woonwijk en zag er erg verlaten uit. Dat hebben we dus maar zó gelaten.
De beide winkels van het Markthuys waren in elk geval de moeite meer dan waard. Wat een prachtige zaken, met vriendelijke bediening en veel te zien.
Ik vroeg mijn man foto's te maken, omdat ik vergeten was mijn telefoon op te laden.
En tja...aan de foto's is te zien hoe Rein woonwinkels ervaart: hij verzuchtte: "ik word hier gek met zoveel spullen, ik zie door de bomen het bos niet meer". Ach ja...toch lief dat hij wel meegaat en enthousiasme probeert op te brengen :-)

Ik moet ook wel eerlijk bekennen dat me steeds meer het gevoel bekruipt wel érg vaak dezelfde items tegen te komen. In bijna alle woonwinkels zie je dezelfde kleuren, dezelfde verf op de muren, dezelfde meubels, dezelfde potten, dezelfde lampen, dezelfde decoratiespullen, kortom veel van het zelfde.
Ik kan er heus nog wel van genieten, maar de neiging om wat aan te schaffen wordt steeds minder. Ik kijk dan liever bij wat andersoortige zaken, die nét weer andere items hebben.
Ik was op zoek naar wat kleine en grote glazen kaarsenhouders (of windlichten, ik weet nooit hoe die dingen heten). Ik vond ze ook, bij resp. Habitat, bij Chopard en bij Flamant, in verschillende steden. Andersoortige winkels dus, maar ook heel leuk om in rond te neuzen. Geen enorme aankoop, hoor, zal ze in één van de komende blogs wel eens laten zien.

Op de terugweg belandden we nog in Oisterwijk. Ook zo'n leuke plaats waar we nog nooit waren geweest. Heel gezellig...we aten daar buiten op een groot terras, met twee grote warmtelampen op ons gericht en een plaid om de beentjes. Uniek in februari!
Het was een ontspannen en fijn uitje. Die dagen vliegen om! Maar we kunnen er weer even tegen.
In april staat nog een dergelijk uitje gereserveerd, dit maal weer naar ons geliefde Limburg.

En dames: sorry, maar zoals altijd zijn de foto's weer "Jannyproof" kwaliteit :-) 

wat schuift dat?...

Nee, ik ben niet aan het bijbeunen of zo, hoor...:-)
Maar ik wil toch iets laten zien wat schuiven betreft.
Jaloers kan ik zijn op mensen die veel mogelijkheden hebben om met hun interieur te schuiven. Dan weer eens zus, dan weer eens zo...
Hier gaat dat erg moeilijk. Niet dat we een kleine kamer hebben, dat valt reuze mee.
Maar doordat er heel veel deuren en ramen op alle muren uitkomen, kan je weinig met de ruimte.
De enige muur die ononderbroken is, is een dwarsmuur en daar staat een grote kast tegenaan, want die past nergens anders. Omdat ik nog steeds blij ben met de kast, wil ik hem ook niet inruilen voor een andere. Dus aan die kant valt er weinig te winnen.
Ook met de beide kanten van de openhaard ben ik niet blij. Graag zou ik daar wat meer ruimte gehad hebben. Maar omdat onze zithoek eigenlijk het korte stukje van de L-vorm is, is er geen mogelijkheid dit uit te breiden.
Gisteren was manlief de hele dag weg en besloot ik toch weer eens te gaan schuiven. Bijna de hele dag bezig geweest en wat denk je? Bijna alles stond weer op de oude plaats toen ik uitgeschoven was:-)  Alle probeersels leken onlogisch en/of niet leuk.
Er is echter toch wel íets veranderd. De twee wijntafels zijn van plaats verruild.
Ik heb een grote ronde en een kleine vierkante. De grote stond eerst bij Reins leeshoekje en de kleine naast de schouw. Nu is dat omgekeerd. Dit vind ik dan toch wel weer winst, want ten eerste is er meer ruimte in de leeshoek en ten tweede komt de grote tafel naast de schouw beter uit.
Ach...grote veranderingen zijn het niet maar leuk dat er toch nog iets van plaats veranderde.
(en waarom mijn lampenkap nu ineens roze lijkt op de foto, weet ik ook niet want hij is toch echt hartstikke taupe!)

 

         

 

nieuw jaar...nieuwe kansen!

Ik heb het idee dat ik via de sociale media aan zo'n beetje heel Nederland fijne feestdagen heb gewenst :-)
Maar hier, op mijn blog, wil ik speciaal aan mijn trouwe bloglezers nog even van de gelegenheid gebruik maken om iedereen een fantastisch 2016 te wensen!
Hier eindigde het jaar  2015 (dat overigens een prima jaar was) wat verdrietig. In ons gezin moest iemand een heel verdrietige tegenslag incasseren. Dat en ook mijn hardnekkige griep, zorgde er voor dat wij, voor het eerst in zo'n 35 jaar, Nieuwjaarsavond met zijn tweetjes waren. Wel knus bij de haard en de t.v. maar toch anders dan we van te voren bedacht hadden.
Nu ja, we gaan er gewoon weer voor.....en hopen dat 2016 nieuwe mogelijkheden brengt, zeker die éne!
Na een paar dagen in huis te hebben doorgebracht ivm die griep, wilde ik er zaterdag even op uit.
Ik toog richting Achterhoek, toch nog wel zo'n uur rijden, met een lijst met winkels die ik graag eens wilde zien.
Er stonden zo'n zes namen op, maar helaas haalde ik er maar twee :-) Halverwege de dag begon ik me weer wat naar te voelen en ben ik naar huis gegaan. De rest komt wel weer een keer.
Ik bezocht 't Sfeerpunt in Rijssen. Tja...wat kan ik daar van zeggen. Leuk, maar piepklein. Niet de moeite waard om zo lang voor te rijden, vond ik persoonlijk.
Gelukkig was de volgende stop Borne, bij Met Landelijk Label. Daar kon ik even rond neuzen in een ruimere omgeving, met mooie spullen.
Ik zag er genoeg dingen die ik leuk vond, maar eigenlijk zocht ik naar drie dingen: een houten potje voor lepeltjes, een pot voor suikerklontjes en een lage, vierkante bak om het een en ander in te zetten.
De eerste twee vond ik ook bij Met Landelijk Label. De geschikte opbergbak kon ik niet vinden, maar dat komt vast nog een keer.
De potjes staan nu voorlopig nog even bij het tinnen servies.
Ik heb er even een paar foto's van gemaakt. Jammer genoeg krijgt het tin zo'n glans op de foto terwijl het in werkelijkheid juist heel dof is. Zal de lichtinval zijn maar ik heb het van alle kanten geprobeerd, zonder ander resultaat.
Geen opzienbarende aankoop, hoor, maar ik ben er blij mee en zo kan ik toch weer een blogje maken (wat mijn goede voornemen was).
Goed begin, halve werk of zoiets.... :-)