uitkomst...

Geruime tijd geleden hadden een vriendin en ik het over onze levens en hoe het gegaan was. Een beetje mijmeren, zeg maar, dat mag op onze leeftijd:-)
Na vele herinneringen ophalen, lachen en ontroering, stilstaan bij nare en mooie momenten in ons beider levens kwamen we, uiteraard zou ik zeggen, tot de conclusie dat het leven heel anders was gegaan dan we als jonge vrouwen hadden bedacht en verwacht.
Toen we elkaar tegenkwamen zaten we in vergelijkbare situaties: moeder van jonge kinderen, niet werkend (maar dat wilden we eigenlijk wel), wonend in een kinderrijke buurt in een buitenwijk.
We hadden allebei onze bagage: een jeugd die niet erg stimulerend was, om het mild te stellen. Beiden wisten we zeker dat we het heel anders zouden doen. Punt. Dat was zo duidelijk dat we niets eens precies definieerden wát we eigenlijk anders wilden doen. Onze kids stonden altijd voorop maar we zouden écht een ander leven leiden dan onze ouders.
Is dat ons gelukt? Ja en nee.
Ja, we hebben een ander soort leven gehad dan onze ouders. We creëerden een fijn thuis, met gelegenheid tot ontplooiing voor onze kinderen en onszelf. We probeerden ontwikkeling, cultuur en natuur binnen bereik van onze kroost te brengen en stonden voor ze klaar als dat nodig was.
Wijzelf liepen de achterstand op allerlei gebied goed in. We volgen avondonderwijs, cursussen en workshops, we kregen goede en soms minder goede banen. We verbreedden onze kijk op maatschappelijke ontwikkelingen in de loop der tijd. We "draaiden goed mee".
Waar lukte het niet?
Al pratend kwamen we tot de conclusie dat we weliswaar een andere richting in waren gegaan dan onze ouders, maar was het eigenlijk wel de richting waarin we hadden willen gaan?
Nee, veel van de plannen die we hadden toen de kinderen klein waren zijn niet uitgekomen, verwachtingen zijn bijgesteld en in de loop van ons leven kwamen we onszelf meerdere malen tegen, ook in negatieve zin. Er kwamen dingen op ons pad die we niet hadden kunnen zien aankomen. Sommige doelen hebben we kunnen verwezenlijken, sommige werden niet gehaald en andere zijn een zachte dood gestorven.
Is dat erg, zit ons dat dwars? vroegen we elkaar.
En raar genoeg, nee… dat zit ons niet echt dwars.
In de loop van ons leven kwamen we erachter dat het best gezond is om niet te star te zijn in onze plannen. Dat het verstandig is om steeds de kunst van het loslaten te beoefenen, hoe moeilijk ook. En dat het geen zwakheid is om je verwachtingen bij te stellen.
Misschien dat bovenstaande beschrijving enigszins genoegzaam klinkt, maar dat is absoluut niet de bedoeling. Ik moest aan dit gesprek denken bij het lezen van een tweetal blogs die ik volg.
Je levensweg gaat soms anders dan je denkt, maar de uitkomst kan even mooi zijn!