definitief...

Geregelde lezers van mijn blog zullen zich er niet over verbazen dat geloof, religie, kerk, religieuze instituten, Vaticaan, etc. mij regelmatig lichte temperatuurverhogingen bezorgen!
Zeker de laatste weken heb ik me behoorlijk opgewonden over de hypocrisie binnen de R.K. Kerk en zijn interpretatie van het begrip "de liefde van Christus”.

Voor de goede orde: ik heb niets tegen de geloofsgemeenschap, maar wel tegen het Instituut Kerk. Iedereen mag van mij geloven wat hij of zij wil en verdient respect voor die keuze. Ik wil zeer zeker geen gelovigen beledigen of verwijten maken.
Maar dit is míjn blog, met persoonlijke meningen en ervaringen. En daar wil ik graag kwijt wat mij bezig houdt.

Al ver voordat deze onverkwikkelijke zaken zich afspeelden had ik een behoorlijke aversie ontwikkeld tegen de R.K. kerk. Voor mij stond eigenlijk al op jonge leeftijd vast dat ik het geloof en met name zijn dienaren onwaarachtig en in sommige gevallen zelfs leugenachtig en misleidend vond.
Komend uit een R.K. gezin, gedoopt en opgevoed in de leer, ging ik natuurlijk ook naar een nonnenschool. De eerste ervaringen met onwaarachtig gedrag van geloofsdienaren stammen uit deze tijd. De liefdeloosheid en harde hand van sommige nonnen kan ik me nog helder voor de geest halen. Ik herinner mij nog een aantal gebeurtenissen waarin deze nonnen zo hard, kil en volstrekt ongevoelig handelden dat ik er soms nu nóg door geraakt wordt. Het heeft weinig zin hier die wrede geschiedenissen één voor één te beschrijven. Dan gaat het al gauw op een persoonlijke wraakactie lijken en dat is niet wat me voor ogen staat.
Onze dorpspastoor was een priester met weinig inlevingsvermogen in zijn parochianen. Hij draaide routinematig zijn lesje af op school en in de kerk. Elk huisbezoek moest vergezeld gaan van een “jonkie” (jonge jenever). Regelmatig werd hij dronken door parochianen afgeleverd bij zijn huishoudster.
Op mijn vijftiende mocht ik als hulpleidster mee op een kamp van de padvinderij. Voor het eerst begreep ik toen wat het geheimzinnige gedoe betekende dat ik soms waarnam tussen hoofdleidster en kapelaan, maar tot dan niet begreep. Na de eerste nacht op dit kamp werd het me wél duidelijk.
Toen diezelfde kapelaan een paar weken daarna het huwelijk van mijn zusje inzegende en de “heiligheid” van het huwelijk predikte bezwoer ik mezelf nooit meer naar de kerk te gaan.
In mijn latere leven heb ik heel bewust afstand genomen van het Instituut en de religie. Het speelde in mijn leven geen rol meer en ik werd er ook niet meer mee geconfronteerd.
Tot voor kort.
We hebben allemaal kunnen lezen wat er de laatste weken boven tafel komt aan afschuwelijke feiten. En die feiten liegen er echt niet om:
“Weeskinderen die onder toezicht van de Kinderbescherming stonden zijn misbruikt op rooms-katholieke internaten”.
“Slachtoffers spreken van handtastelijkheden onder de douche en hardhandige verkrachtingen van jonge jongens”.
“Naast het seksuele misbruik was er ook sprake van ernstige mishandeling. Zo werden jongens tot bloedens toe met telefoonboeken geslagen en moesten sommige kinderen hun eigen braaksel opeten”.
“Het bisdom Rotterdam eist in een procedure bij de rechter dat verzekeraar Aegon het bedrag vergoedt dat de rk-kerk heeft betaald aan een meisje dat op twaalfjarige leeftijd door een priester seksueel werd misbruikt”.
“Benedictus XVI heeft, toen hij nog kardinaal was en al een belangrijke functie binnen het Vaticaan vervulde, niets ondernomen tegen een Amerikaanse priester die mogelijk zo'n tweehonderd dove jongens heeft misbruikt”.
“De aartsbisschop van Dublin waarschuwt voor een schokkend rapport, waarin staat dat katholieke priesters duizenden jongeren seksueel hebben misbruikt”.
En zoals deze zijn er nog veel andere, verschrikkelijke zaken. Vreselijk om te lezen en vreselijk om te moeten bedenken wat dit met al die slachtoffers in hun leven heeft gedaan!

En wat me echter wéér onverwacht hard treft is de houding die het Instituut aanneemt t.a.v. deze trieste gebeurtenissen. Gebleken is dat het grote vloerkleed waar vroeger alles onder geveegd werd nog steeds niet verdwenen is!
De kerk doet precies wat ik van ze verwacht!
"Wir haben es nicht gewusst". Kun je het nog vreselijker bedenken?
In plaats van diep door het stof te gaan, beijveren bisschoppen zich om de Paus hun steun te betuigen en de gelovigen ervan te overtuigen vooral niet te veel te geloven van de overdreven mediaberichten.
Omdat ik me hier nog steeds erg boos over maak en me machteloos voel t.o.v. dit grote Instituut, wilde ik toch een daad stellen.
Ik heb me nooit officieel uit laten schrijven uit het Kerkregister. Maar dit ga ik nu doen!
Inmiddels heb ik de brieven die hiervoor nodig zijn geschreven. En dat is eigenlijk nog een heel gedoe want er moeten heel wat brieven met afschriften gestuurd worden naar heel wat instanties.
Terwijl ik dit schrijf liggen de brieven naast me. Zodra ik kopieën heb gemaakt van mijn legitimatiebewijzen, zal ik ze op de bus doen.
Het is niet echt veel maar voor mijn gevoel heb ik toch íets ondernomen!