Tot nu toe was dit een vreemde zomer… niet alleen wat
weersomstandigheden betreft.
Ook in ons persoonlijke leven wisselden teleurstellingen
en onverwachte wendingen af met fijne en goede momenten. Slecht nieuws en heel
mooie gebeurtenissen.
Als gevolg van zo’n onverwachte wending zijn onze plannen
voor de komende jaren veranderd. Binnenkort moeten we afscheid nemen van wat
ons heel dierbaar is. Dat is wat ons bezig houdt op dit moment... en eerlijk
gezegd, het is niet leuk.
Mijn hoofd is gevuld met vragen en zorgen. Het verdriet
heeft mijn focus, mijn energie en mijn anders best optimistische aard
aangetast.
Als ik denk aan alles wat er aan leuke dingen in mijn
agenda staat is toch de glans er wat vanaf. Het besef dat degenen waar je zo van
houdt al heel snel aan de andere kant van de wereld gaan wonen doet nog steeds
erg pijn. Het zal tijd kosten om daar aan te wennen.
Elke foto van iemand met kleinkinderen treft me op dit
moment recht in mijn ziel, in het besef dat onze kleinzoon, dochter en schoonzoon
binnenkort geen onderdeel meer zullen uitmaken van óns dagelijkse leven.
Natuurlijk praten we hier over met anderen die dit ook
meemaken in hun leven. Voor sommige families is dit geen issue, die zijn gewend
aan familie en geliefden die over de wereld zwerven, ze zijn ermee opgegroeid.
Voor de meesten (en zeker mensen in dezelfde periode van hun leven als wij) is
het wel degelijk een schrikbeeld hun kinderen en kleinkinderen veraf te hebben
wonen.Er zal ongetwijfeld berusting komen…je verandert niks aan de omstandigheden. Bovendien hebben we gelukkig in deze familie de eigenschap dat we van alles wat ons overkomt het beste willen maken.
En soms…in een ogenblik, kan ik me ook wel bedenken dat we gebruik moeten maken van wat op ons pad komt: zelf gekozen of gekozen door een ander.
We kregen alvast een ticket om in december over te
vliegen…dat maakt dat we daar in elk geval naar uit kunnen kijken. We hebben
het plan om, naast het familiebezoek, een camper te huren om ook wat van
Australie te gaan verkennen.
Ik hoop echt dat de tijd me zal leren deze verdrietige
gevoelens om te zetten in meer constructieve gevoelens, want we moeten door….en
het liefst op een zo goed mogelijke manier.
