tafeltje...

Jullie hebben nog twee dingen te goed van mij...
Ten eerste de zuil die mijn schoonzoon maakte en die ik met white wash heb bewerkt.
Daar moeten jullie even op wachten want de plantjes in de schaal bovenop zijn erg lelijk geworden door de regen. Daar doe ik dus eerst andere beplanting in en dan zal ik een foto nemen.
En dan zou ik nog het bewerkte biedermeier tafeltje laten zien.
Dat tafeltje heeft me behoorlijk dwars gezeten. Ten eerste omdat de val voor heel veel uitstel zorgde, want ik kon mijn arm niet goed bewegen, laat staan gebruiken om te schuren. En daarna bleek de tafel van slechte kwaliteit te zijn en de roodachtige verf of lak was er bijna niet af te krijgen. De naden en ribbels van de poten hebben nog steeds een klein roodachtig randje maar dat is nu niet meer te zien.
Ik smeerde het tafeltje eerst twee keer over met afbijt in. Veel lak ging er van af maar het kostte toch nog behoorlijk wat schuurwerk om het blank te krijgen.
Daarna bewerkte ik het tafeltje met een grey wash die ik maakte van water en een restje kalkverf, kleur Elephant Skin. Eigenlijk had het achteraf iets donkerder mogen zijn (ik twijfelde nog, had ook nog een potje Thunder Sky, had ik beter kunnen gebruiken ) maar veel zin om het nog eens te schuren en te verven had ik niet. Wellicht over een paar weken of zo.
Ik zag later pas dat er op de foto nog een paar viltjes onder de poten liggen omdat de verf nog wat kon afgeven, maar inmiddels zijn die er natuurlijk onder uit.
Serena staat nu op het tafeltje. Ze mag een tijdje bij ons in huis staan want ik ben zo blij met haar!
Van de winter gaat ze naar buiten, maar eerst moet ik nog een sokkel voor haar laten maken of een stevige en brede zuil zien te vinden.

Serena...

Al sinds mijn bezoek aan Violier at Home (zie mijn post van 23 september 2013) ben ik weg van het beeld van Beeldenmakerij Il Cupido, Serena genaamd. Daar zag ik het in huis staan en sindsdien is het in mijn geheugen blijven hangen. Omdat het best een prijzig beeld is, kwam het niet meteen tot aankoop. Maar het bleef een stille wens:-)
Gisteren waren Hubbie en ik een dagje op pad. We zouden lekker naar de Friese meren en onderweg nog even een omweg maken om bij woonwinkel De Wilgengaarde in Ruinen te kijken.
Het eerste waar mijn oog op viel toen we bij de gezellige en mooie winkel binnenkwamen was natuurlijk Serena...of ze daar al die tijd op mij had staan wachten:-)
Nadat we de winkel uitgebreid hadden bekeken en alle mooie spullen, voornamelijk van Hoffz, hadden bewonderd, kwamen we in gesprek met de bijzonder vriendelijke eigenaren van de winkel. Onder het genot van een heerlijke cappucino, vertelden ze ons dat de winkel nu al te klein begint te worden voor ze. De winkel is een succes aan het worden en hun klanten komen zo'n beetje uit het hele land. Ze hebben inmiddels hun oog laten vallen op een grote loods, net buiten het dorp, en bekijken momenteel of de verbouw hiervan en de verkoop van de huidige panden (winkel en woonhuis) haalbaar is.
De Wilgengaarde is inderdaad een volle, maar zeer mooie woonwinkel. In een grotere ruimte zouden hun stoere en sobere items veel beter uitkomen, dat geloof ik graag. Ik hoop dan ook van harte dat ze daar in gaan slagen want ik wens dit hardwerkende, vriendelijke echtpaar alle goeds van de wereld.
Nadat ook Hubbie onder de bekoring van Serena was geraakt, besloten we haar mee te nemen. De eigenaresse vertelde dat ze het beeld juist die ochtend hadden binnengekregen, en nauwelijks een paar uurtjes later dus al weer verkocht!
Het loodzware beeld werd gelukkig voor ons in de auto getild (het uittillen thuis was ook een compleet ander verhaal:-)
Nu staat Serena nog even op de tuintafel. De bedoeling is dat mijn biedermeiertafeltje snel af is en dat ze daarop een plaatsje gaat vinden. Het bewerken van het tafeltje dat ik op MP vond, moest een paar weken wachten totdat mijn schouder hersteld was van een val.
Inmiddels is het kaal en moet het vergrijsd worden. Nu popel ik natuurlijk om ermee aan de slag te gaan en Serena in huis te halen. Daar mag ze een poosje blijven staan om daarna de tuin in te gaan om mooi bemost te raken.
Overigens zijn Hubbie en ik nooit bij de Friese meren aangekomen. Omdat we onderweg al veel tijd  "kwijt" waren geraakt met het bezoek aan de Wildengaarde en een uitgebreide lunch, besloten we om naar Giethoorn te gaan, daar waren we al in geen jaren geweest. We genoten enorm van de tocht op de slootjes, de wandeling door het mooie dorp, en de leuke terrasjes.
Een heerlijk dagje dus, met een heel mooi "souvenir".

Serena's neusje lijkt donker, maar gelukkig is dat schaduw:-)