nog niet ontwaakt...

Gelukkig heeft Blogger er weer zin in! Ik kan tenminste weer wat van de geüploade foto's laten zien.
Het zijn foto's van plekjes in de achtertuin die om verandering vragen, vandaar dat ik ze op de kiek heb gezet.
Alles staat nog door elkaar, potten leeg en vol, vijver is nog niet schoongemaakt en bijgevuld, tuinbank moet vervangen worden, latten langs het gras zijn nog zichtbaar, het terras staat nog vol overbodige spullen, enz., enz.
Het is natuurlijk niet de tuin op zijn fraaist! De zijtuinen en de voortuin zien er gelukkig beter uit.
Ik gaf als voorbeeld dat ik me voelde zoals deze foto's, daar krijg je vast wel een indruk bij:-)
Van de zomer zet ik deze plekjes nog wel eens op foto , om het verschil te kunnen zien.
Met de tuin....en hopelijk ook met mij!

 

 

 

 

 

voorjaarsvitaminen nodig...

Alhoewel weer aardig opgeknapt, voel ik me nog steeds gammel, futloos en ben ik niet vooruit te branden. De vervelende pijn in mijn schouders en nek blijft hardnekkig volhouden en mijn hoofd is nog steeds niet helder. Als ik jullie blogs bekijk en zie dat er lustig op los geverfd, gestyled en verbouwd wordt zakt de moed me een beetje in de schoenen. Er staat nog wel het een en ander op ons to-do lijstje maar als ik er aan denk, krijg ik het al benauwd.
In die stemming maakte ik gisteren een paar opnamen van de tuin, eigenlijk met het idee vast te leggen welke plekken ik veranderd wilde zien. Toen ik ze terug keek bedacht ik me dat de foto's er een beetje uitzien zoals ik me voel: futloos, kleurloos en traag.
Plannen maken moet ik in deze fase ook niet doen. Dat wordt niks, dat snap ik wel.
Gezond eten en leven, leuke afleiding zoeken en met lieve mensen omgaan. Dat is mijn remedie en meestal helpt die op den duur wel.
Ik wacht maar af!
P.S.
Blogger doet er nu nog een schepje bovenop: foto's kunnen weer niet geplaatst worden. Dat helpt niet om het "bleh" gevoel te verminderen:-)
Die foto's houden jullie nog tegoed.....hoewel.....

beter...

Zo plaats ik drie logjes in één week....en zo één in de drie weken:-)
Na een week of twee behoorlijk ziek te zijn geweest, gaat het langzaam weer wat beter met me.
Ik had een bronchitis, kreeg er een antibioticakuur voor en nu gaat het de goede kant uit.
Hadden we net voordat ik ziek werd nog besloten geen griepprik te halen want "we zijn nooit ziek, dus dat is onzin" word ik ineens zo ziek zoals ik dat in jaren niet ben geweest. Ik weet niet of ik volgende keer weer zo over die griepprik denk:-)
Veel is er hier uiteraard niet gebeurd, zeker niet op woongebied, maar ik wilde toch een post plaatsen.
Vandaar nog maar weer even een tweetal plaatjes van mijn nieuwe oude poer, waar ik erg blij mee ben. Hier staat hij op de eettafel, maar in werkelijkheid staat hij op de vensterbank. Maar omdat daar geen mooie foto van is te maken, heb ik hem even verplaatst.
De bolletjes moeten vervangen worden maar daar heb ik nog niet de puf voor gehad.
Allemaal een fijn weekend gewenst!
Niet ziek worden:-)!

lamp en poer...

Verleden week was ik met mijn dochter bij Arianne van Sober en Stoer Wonen in Ederveen.
Mijn dochter was jarig geweest en wilde graag met mij gaan kijken voor een mooi verjaarscadeau.
Na de al welbekende hartelijke begroeting door Arianne, de heerlijke cappuccino's en een gezellig gesprek, gingen we naar het cadeau van Oudste kijken.
Ze wilde graag een lamp. Ze houdt van een stoere, sobere en industrieële inrichting. De lamp die ze koos is mooi en past perfect in haar huis.
Grappig genoeg zag ik de lamp van de week al eens voorbij komen op het blog van Hanny. Zij had dezelfde lamp gekocht, ook bij Arianne. Die heeft een webwinkel maar heeft de voorraad voor het grootste gedeelte uitgestald in haar eigen mooie huis.
Ik was weg van een mooie, heel erg oude, houten poer. Nadat mijn vorige poging een poer aan te schaffen min of meer mislukt was, besloot ik nu maar gelijk om hem te kopen. Dit is een houten poer en dus niet zo idioot zwaar als de betonnen exemplaren. Hij is echt wel imperfect, er zitten barsten in, zijn stukjes vanaf en er zit hier en daar nog wat verf op. Maar dat vind ik er juist leuk aan.
Manlief vind het helemaal niks...:-) Gelukkig ken ik dit verschijnsel en weet ik dat hij er na een poosje aan is gewend.
Maar ik vind mijn oude poer nú al geweldig!