anyone who keeps the ability to see beauty never grows old - Franz Kafka



donderdag 5 januari 2012

Schrijfuitdaging (2)… Een vrije jonge vrouw.

N.a.v. de schrijfuitdaging van Wondelgijn hier mijn tweede bijdrage.
Zoals eerder vermeld: 10 hoofdstuktitels van je favoriete boek en over elke gekozen titel een logje schrijven. Voor mij is dat het boek: “Laten wij aanbidden” van Ann-Marie MacDonald.
(Ik ga overigens de titels door elkaar gebruiken en niet op volgorde).

Een vrije jonge vrouw.
In het boek gaat Kathleen, de oudste dochter van de familie, naar New York, waar ze als operazangeres hoopt te gaan werken. Vanuit haar ouderlijk huis op een eenzame klif in Low Point; een enorme stap voor een jonge vrouw.
Moedig, dapper en ambitieus dus.
Hoe was ik zelf als jonge vrouw, vraag ik me af. Want ja… je moet je natuurlijk wel iets afvragen als je een logje wil schrijven dat hout snijdt, veronderstel ik.
Een jonge vrouw in de jaren zeventig van de vorige eeuw… oei, dat klinkt dus écht oud!
Tja… ik ben erg beschermd opgevoed. In een katholiek milieu, maar gelukkig wel met ouders die minder streng in de leer waren dan hun zussen en broers. Maar niettemin kon er thuis meer niet dan wel. Er was behoorlijk wat druk om “hetzelfde” als iedereen te zijn en geen opzien te baren, in welk opzicht dan ook.
Maar juist in de jaren zestig, zeventig was er een beweging op gang gekomen van jongeren die méér vrijheid en meer uitdaging in hun leven wilden. En ik voelde me daar erg toe aangetrokken. Dat probeerde ik, net als zoveel anderen in die tijd, duidelijk te maken door mijn kledingstijl en haardracht, die mijn ouders verafschuwden. Ik ging naar popconcerten zonder dat mijn ouders het wisten. Ik ging na enige tijd niet meer naar de kerk en ging om met vrienden die mijn ouders afkeurden.
Op school liet ik, tijdens de godsdienstles, provocerend het boek van Gerard Reve “Nader tot U” op de hoek van mijn lessenaar liggen. De priester die les gaf, maaide het met één zwaai van de tafel en riep me na de les bij zich. Ik stemde PvdA, tot grote schrik van thuis, waar altijd op een katholieke partij werd gestemd. Ik voelde me echter wereldwijs en genoot van alles waar mijn ouders fel tegen gekant waren.
Was ik dus een vrije jonge vrouw? Nou, dat ook weer niet!
Want hoewel ik veel dingen deed die niet eerder in ons gezin voorkwamen, bleef ik toch altijd aan de veilige kant. En hoewel ik het haat om te zeggen, diep in mij zat altijd dat stemmetje dat zei dat ik toch niet te veel mocht afwijken, dat ik me toch moest aantrekken wat anderen over me zeiden. Pas véél later kon ik dat enigszins loslaten.
Was ik moedig, ambitieus?
Moedig niet. Ambitieus ook niet, weet ik nu. Gelukkig heb ik in mijn latere leven die twee eigenschappen toch nog enigszins kunnen ontwikkelen. Maar dat heeft wel tijd gekost en dat laatste was niet makkelijk met een gezin te combineren.
Ik kan dan ook met weemoed kijken naar de jonge, vrije vrouwen van nu. En hoewel ik weet dat niet alles wat je ziet ook echt klopt: ik heb wel bewondering voor die vrouwen die zelfbewust op weg zijn naar hun eigen doel, zonder zich te laten weerhouden door verwachtingen die anderen van hen hebben.

13 opmerkingen:

  1. Als vijftienjarige uit een gelovig gezin anno 1970 begrijp ik je heel goed. Op kleine schaal zette ik me ook af tegen de opgelegde normen en waarden. Toch benijd ik de vrouwen van vandaag niet. Er zijn zoveel mogelijkheden, verplichtingen en rechten, dat je hopeloos kunt verdwalen.
    Met de wijsheid van nu zou ik dezelfde keuzes hebben gemaakt als die ik in de jaren 70 maakte.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb het idee dat de generatie voor mij veel spannender dingen heeft meegemaakt als de onze. Vind jij dat ook? Ik denk dat jullie de paden voor ons gebaand hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Janny,
    Is het niet juist zo dat de jonge vrouwen van nu ,weer hardstikke druk zijn met aan de verwachtingen te voldoen.
    Anno 2011 ben je ambitieus ,dat combineer je met losse hand met het moederschap ,je bent een aantrekkelijke verschijning en een aanbiddelijke minnares.Je zet geweldige verantwoorde ,creatieve creatie 's op tafel (kant en klaar ,foei).Je bent belezen ,hebt de wereld over gereisd en bent financieel onaf hankelijk.
    Ga er maar aan staan ,maar volgens mij gaat het de meeste vrouwen goed af en voelen ze zich er goed bij,maar pas op de burn out ligt om de hoek en daar hadden wij dan nog nooit van gehoord.
    Maar we gaan met de tijd mee,dus proberen we op ons 60 e(ik smokkel een half jaartje ),ook aan de tijdsgeest te voldoen .
    Hoezo ,vrije vrouwen ,we zijn allemaaal kinderen van onze tijd .
    Ongemerkt doen we precies wat de tijd van ons verwacht .Ach en eerlijk gezegd is me dat niet slecht bekomen.
    ik ben benieuwd welke veranderingen we nog mee gaan maken

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Als ik kijk hoe de dertigers van nu leven ...
    Heel anders dan ik toendertijd
    Maar ja t is nu helemaal anders ,de meesten werken samen ,dat was toen nog niet
    Ik ben miss hopeloos ouderwets en wil mn kind niet bij andere parkeren als ik zo nodig weg wil ,tegenwoordig kijken ze niet meer zo krap
    Maar dat heeft ook met karakter te maken miss?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. dat heb je mooi verwoord. en het is nu zoveel makkelijker om vrije vrouw te zijn. waarschijnlijk was jij toen dapperder dan de vrije jonge meisjes nu. misschien is het nu juist dapper om niet in de vrijheid, blijheid mee te gaan ...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Het eerste wat bij me opkomt is het gezegde: "Altijd anders willen zijn is ook een vorm van iemand nadoen". Ja we wilden anders zijn in de sixties en seventies, ook ik zette me flink af, maar ik ben nu toch heel blij dat ik ook een behoudende kant heb meegekregen en vooral een flexibele kant, daardoor heb ik mezelf kunnen ontdekken en ben nu blij met wie ik ben geworden en wie ik nog kán worden.
    Ik heb fijn bijgelezen bij je en genoten van je interieurfoto's, maar vooral geniet ik erg van de bespiegelende logjes die me aan het denken zetten, dankjewel daarvoor Janny!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Dit is inderdaad weer een echt Janny-logje: mensen (vrouwen) serieus aan het overdenken zetten maar op een speelse manier.

    Doordat ik een beetje vreemde puberteit heb gehad (ruim 2 jaar opgenomen in het Sophia Kinderziekenhuis) is dat dwarse in mij pas later naar boven gekomen. Mijn ouders werkten allebei, waardoor mijn broertje en ik vrij snel zelfstandig waren. Wij gingen naar een strenge christelijke school maar dat was voornamelijk omdat mijn moeder wilde dat we enigszins met de bijbel op werden gevoed. Zelf hadden mijn ouders niets met god. Mijn vader was zelfs min of meer tegen. Ik kan niet anders zeggen dat ik me als kind voorbeeldig gedragen heb. Dat moet ik ook vaak horen: 'Vroeger was je zo'n lief meisje,' zegt mijn moeder dan.

    Ze kan het nog steeds niet uitstaan dat ik nooit een echte "mevrouw" ben geworden. Ik kocht gewoon een huis voor mij alleen. Niemand die dat begreep, want een huis kopen deed je pas als je ging trouwen en ik had niet eens een vriend!
    En ik wilde niks: geen vitrages voor de ramen, geen servies, geen zilveren bestek...

    Mijn moeder kijkt voldaan hoe het nu met (mij) ons gaat: lieve man, keurig huis, opgevoed Kind
    en een schone huisvrouw. Maar nog steeds heb ik lak aan regels. Pippi blijft hoe dan ook mijn grootste voorbeeld!

    Goh dat dat allemaal bovenkomt door jouw logje... Janny.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hej Janny, ik ken dat helemaal niet, iets stiekem doen, maar ik mocht eigenlijk ook alles, feestjes, concerten, vakanties, logeren. Misschien ook wel een beetje saai en makkelijk, want ik heb niet hoeven vechten.
    Fijn weekend, groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Het milieu waarin je bent opgevoed is natuurlijk heel bepalend. Ik heb een fijne jeugd gehad, mijn ouders lieten de teugels vieren, grepen alleen in als ik het te bont maakte. Geen christelijke of politieke doctrines bij ons thuis, maar kansen, vrijheid en ontplooiing.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Enerzijds is het prachtig dat vrouwen tegenwoordig in alle vrijheid mogen kiezen wie ze willen zijn. Anderzijds brengt die vrijheid ook zijn beperkingen met zich mee. Want, tjonge, wat moeten we veel! Buitenshuis werken, het gezin draaiende houden en daarnaast ook nog sexy en aantrekkelijk blijven voor de heer des huizes. Dat laatste is mij in elk geval niet gelukt :-) Om mij heen zie ik veel vrouwen die daarin net zo hard falen als ik dat deed.
    Toch had ik het niet anders gewild. Ik had niet willen ruilen met mijn moeder die werd ontslagen omdat ze ging trouwen - heel normaal halverwege de zestiger jaren - en die haar hele leven in de schaduw van wat anderen van haar verwachten leeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. ooo, zie ik nu pas dat jij de uitdaging ook bent aangegaan! Wat leuk!!!!
    En dit is erg mooi en goed gevonden! Bravo!! En stiekem dacht ik hetzelfde als mrs. T... Soms denk ik weleens dat jullie leven spannender was dan dat van ons nu.... Of is dat gek?

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Je zweefde als het ware op de tijdgeest mee, maar was je altijd bewust van een mogelijk afstapje. Herkenbaar wel.

    Overigens kun je veel vragen stellen bij de zogenaamde progessieven uit die tijd. Waar zijn ze dan gebleven? Ik zie nog die foto van mijn manager, iets ouder dan ik. Lang haar, provo etc. Maar in de jaren tachtig hadden wij allebei goede banen in het bedrijfsleven. Hij had een doorzon koopwoning, een auto en deed aan niets meer denken aan al die vooruitstrevenden uit het beatletijdperk.

    Ik woonde in een dorp, ik hoorde pas van die beweging toen ik ging werken. En toen was het al weer bijna afgelopen en werd het flowerpower. Ach, die tijd.... waar is ie heen...?

    BeantwoordenVerwijderen
  13. je blogje stemt tot nadenken. Aan de ene kant zou ik wel graag opgroeien in deze wereld, omdat deze door het internet zoveel toegankelijker is geworden, aan de andere kant had ik de tachtiger jaren niet willen missen: Mazzo, Dansen bij Jansen. Heerlijk. En ik vind dat jongen vrouwen van vandaag wel veel moeten inderdaad.

    BeantwoordenVerwijderen