anyone who keeps the ability to see beauty never grows old - Franz Kafka



zondag 20 juni 2010

gewichtig plaatje...

Zoals algemeen bekend in mijn omgeving (en zo langzamerhand ver daarbuiten) ben ik altijd in gevecht met de weegschaal.
Niet letterlijk want de weegschaal is al een tijd geleden verdwenen onder een kast en tegenwoordig houd ik een broek of rok als graatmeter:-)
Och, hoe ik over mijn lijf denk verschilt van dag tot dag. Gelukkig overheerst tegenwoordig het “nou, dat kan er best mee door”. Superslank ben ik niet en word ik ook niet meer. Heb ik me al lang geleden bij neergelegd. Evenwel moet het niet de spuigaten (spuitgaten, zei één van mijn dochters vroeger, wel een leuke in dit verband!) uitlopen natuurlijk.
Nu las ik laatst in een glossy bij ahum… de tandarts of de kapper, een artikel over een Amerikaans model dat gespot was voor aanvang van de show in haar stringetje.
Stringetje was niet het probleem (ook verwonderlijk overigens in puriteins Amerika) maar het overduidelijke vetrolletje dat je zag toen ze ontspannen lachend op een krukje zat.
Dit had een storm van reacties losgemaakt want vrijwel alle reagerende lezeressen vonden het een verademing om een vrouw met een normaal lichaam op de foto te zien. Hier was overduidelijk geen fotoshop of eetstoornis mee gemoeid geweest.
En als je bedenkt dat dit een normale, zelfs slanke vrouw is met hooguit maat 36, 38 dan snap je ook hoe idioot het vrouwbeeld is dat we tegenwoordig voorgeschoteld krijgen in “de bladen”.
In het blad las ik en passant ook nog dat modellen van tegenwoordig een gewicht hebben dat bij een twaalfjarig kind past. Doodeng omdat generaties jonge vrouwen zich hier wél aan spiegelen! Het laat wel zien hoe ver we afstaan van het beeld van een doorsnee gewicht.
Zou dit een foto zijn die voor publicatie was geweest, dan was er ongetwijfeld royaal gefotoshopt in het gebied rond buik en dijen.
Natuurlijk is dit niks nieuws, we weten allemaal dat dit op grote schaal gebeurt. Maar zo overduidelijk als deze foto dat verhaal illustreert, heb ik het nog niet gezien.
Vandaar dat ik er toch melding van maak in dit blog.
En natuurlijk voor mij zelf om van op te vrolijken als er weer eens een dag komt dat ik zuchtend in de spiegel kijk!